Swaziland, bijzondere ontmoeting en mountainbiken

Ontbijten aan de rand van een meertje, waar veel vogels zitten en ander wild, is niet verkeerd. De regen was voorbij en het was weer stralend weer. Om iets over negenen waren we bij de ingang van het wildpark, waar inderdaad een jonge man in traditionele kleding ons stond op te wachten. Jambolo (of zoiets) heette hij. Hij reed met ons mee, vertelde veel over wat we onderweg zoal zagen (nu weten we tenminste waar onze ananas ingeblikt wordt), en liet ons mooie plekjes zien. Ook de Swazis zijn niet vies van enige commercie, dus we werden meegenomen naar een kaarsenfabriekje, waar kaarsen in allerlei vormen (vooral dieren) werden gemaakt, met de hand. Leuk om te zien en om een praatje te maken met de kaarsenmaker. En uiteraard was het de bedoeling dat er iets gekocht werd.
Een bezoek aan een klein museum over de geschiedenis van Swaziland en met uitleg van Jambolo gaf ons wat meer inzicht in het land. Daarna voerde Jambolo ons steeds hoger de bergen in, over een weg die steeds slechter werd. Zeker na de regen van gisteren waren er grote gaten en gleuven ontstaan in de onverharde weg. Het uitzicht bovenaan was overigens geweldig. In plaats van terug te gaan moesten we nog een stuk verder, totdat we niet meer verder konden met de auto. Jambolo nam ons te voet mee naar een viertal huisjes/hutjes een paar honderd meter verderop. Dit bleek dus zijn woonplek te zijn. Hij had er ’s ochtends 3 uur over gedaan om bij het restcamp te komen, waar wij overnachtten. Vier huisjes/hutjes: één voor de jongens, één voor de meisjes, één voor (groot)ouders en ’n huisje om gezamenlijk te eten. Op het erfje stonden verder nog wat houten bouwsels voor maïs op te slaan, voor de nesten van de kippen en andere ondefinieerbare maaksels.
Hier had Jambolo dus al zijn hele leven gewoond, samen met zijn familie. Net buiten het erfje stond een iets groter, rechthoekig gebouwtje: een schooltje. Enkele kinderen kwamen naar buiten. Allemaal neefjes en nichtes van Jambolo.
Inmiddels had de moeder van Jambolo een lunch bereid voor ons, die we nu gingen nuttigen in het ronde gebouwtje in het midden. Eerst buiten uitgebreid handen wassen, alvorens naar binnen te gaan. Schoenen uit natuurlijk.
Geen tafel of stoelen. Alleen een kleed in het midden, met daarop de schalen met eten. Aan de zijkanten matten, links voor de vrouwen en rechts voor de mannen. Menu: maïspap, kip, spinazie, een of andere pompoenpap en een saus. Het was even zoeken naar mes, vork of lepel. Maar niets van dat alles. Dus dan maar met de handen eten. Het was even wennen voor ons, maar we passen ons makkelijk aan. De smaak was redelijk, in ieder geval niet vies. Een beetje flauw, we hadden het wat pittiger verwacht. Maar al met al prima te eten. Na het eten weer uitgebreid de handen gewassen. Inmiddels had de zus van Jambolo buiten wat zelfgemaakte spullen uitgestald voor de verkoop. Voor de prijs hoefden we het niet te laten, dus daar hebben we een paar dingetjes gekocht.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen van de familie. Jambolo begeleidde ons nog een klein stukje. We wilden het hem echter niet aandoen dat hij weer 3 uur terug moest reizen, dus op het punt waar wij dachten het zelf wel weer te kunnen vinden, hebben we afscheid van hem genomen. Al met al een bijzondere belevenis…
De middag hebben we verder heel relaxed doorgebracht. Ineke heeft lekker aan en in het zwembad gelegen, ik heb een mountainbike gehuurd en wat rondgefietst tussen al het aanwezige wild in het park. Inmiddels waren er ook alweer wat gasten gearriveerd, die we kenden van onze vorige overnachtingsplaatsen, dus dat was ook weer gezellig.
Morgen vertrekken we weer uit Swaziland en gaan naar St. Lucia, een dorpje aan de Indische Oceaan, waar de hippo’s ’s avonds door de straten lopen…