Back to the Ocean en binnenlandse vlucht

Time flies when you’re having fun. We hebben er nu twee weken van onze reis op zitten en nog steeds worden onze verwachtingen overtroffen. Zoveel indrukken, zoveel ervaringen.
Gisterochtend hebben we Ardmore Guest Farm verlaten en ons via een zeer glibberige (door de regen) en hobbelige kleiweg een weg gebaand naar de dichtstbijzijnde asfaltweg. Nog tientallen kilometers lang vielen de brokken klei onder onze auto vandaan.
Omdat we maar ruim 200 kilometer af hoefden te leggen naar het plaatsje Salt Rock, een paar kilometer ten noorden van Durban, arriveerden we daar al vroeg in de middag. Té vroeg, want we konden nog niet terecht in ons B&B. Het plaatsje ligt aan de Indische Oceaan en we hebben heerlijk op een bankje, hoog boven het strand, genoten van het uitzicht. In de verte kon je de hoogbouw van Durban zien liggen. Een stad, die we gemeden hebben vanwege de slechte reputatie wat betreft criminaliteit. En ook hier, 20 km. noordelijker, was dat zichtbaar. Om alle huizen staan hier enorme hekwerken met muren. Daar bovenop nog eens scherpe punten of prikkeldraad. Voor de ramen zie je vaak nog tralies. Nou hebben we die hekwerken in de meeste plaatsen wel gezien hier in Zuid-Afrika, maar hier was het allemaal nog een graadje erger. Ook de borden aan de hekwerken met teksten als “Armed reaction” e.d. werken niet uitnodigend. Dit alles geeft een van de schaduwzijden van Zuid-Afrika aan. De criminaliteit is erg hoog. Desondanks hebben wij geen enkel moment gehad dat we ons onveilig voelden. Wat ons ook erg opgevallen is, is dat de scheiding tussen blank en zwart nog steeds erg groot is. We hebben de laatste weken in veel restaurants gegeten. 95 % van de gasten in een restaurant is blank. Daarentegen zie je vrijwel uitsluitend zwarten in de bediening werken. Ook in de B&B’s waar we zijn geweest of in de wildparken, vrijwel alleen maar blanken. In Zuid-Afrika lopen er vaak veel mensen langs de (snel)wegen, maar dat zijn uitsluitend zwarten. De verschillen zijn dus nog erg groot. Een typische kenmerk van een ontwikkelingsland, wat we ook in Indonesië zagen, is de werkverschaffing. Bij een tankstation staan bij iedere (!) pomp wel een paar mannetjes, één om te tanken, een ander om de ramen te wassen. Meestal staan ze in een groep bij elkaar wat te kletsen. De bermen langs de wegen worden hier prima bijgehouden, maar wel nog vaak met een zeis. Je ziet dan grote groepen werkers langs de weg, waarvan vaak een klein deel aan het werk is en de rest in het gras ligt. Kortom, er kan nog veel veranderen in het land. Maar het straalt wel hoop uit, het is in land in ontwikkeling, de mensen komen positief over.
Vanochtend zijn we naar het vliegveld van Durban gereden, onze auto ingeleverd en naar Port Elizabeth gevlogen, zo’n 1000 km. zuidelijker. In Port Elizabeth aangekomen hebben we meteen onze nieuwe auto in ontvangst genomen. Dit ging gepaard met nogal wat papierwerk, maar daarna konden we dan toch weer vertrekken. Hoewel…. De handrem bleek wel heel erg flexibel en voortdurend kwam er een piepsignaal, dat de handrem aangetrokken was. Erg vervelend, dus maar weer inleveren en alle bagage weer overpakken in een andere auto. Deze auto had aan de buitenkant nogal wat krassen e.d., wat allemaal keurig genoteerd werd, en we konden weer verder. We reden meteen door naar ons nieuwe onderkomen, een B&B vlakbij Addo Elephant National Park. Een enorme boerderij, in koloniale stijl, met meer dan 600 hectare grond, van een Nederlands echtpaar, dat hier 13 jaar geleden is komen wonen. We kregen de beschikking over een prachtige, authentieke kamer van ruim 70 m2.
Al gauw toen we gearriveerd waren, kregen we een telefoontje van het autoverhuurbedrijf. Ze zaten er mee in hun maag dat ze ons zo’n beschadigde auto hadden meegegeven en wilden deze komen omruilen. Voor ons was dat echter niet praktisch, omdat we dan niet weg konden tot zij er waren met een andere auto. Daarom hebben we afgesproken dat we zondagochtend, als we weer vertrekken hier, zelf langs het verhuurbedrijf rijden op het vliegveld om weer maar eens van auto te wisselen. Gelukkig ligt het op de route.
Morgen gaan we naar Addo Elephant National Park, onze laatste hoop om nog een luipaard te spotten….