Watervalletjes, gletsjertjes, beertjes en spit...

Gisteren besloten om even wat rustig aan te doen. Afgelopen dagen hebben we al erg veel gezien en gedaan. En aangezien we ook geen 25 meer zijn, begonnen we dat toch wel te voelen. Dus we zijn in de auto gestapt en naar een gletsjer gereden hier in de buurt. De Angel Glacier, op de foto kun je zien hoe die aan zijn naam komt. Na een lange, bochtige bergweg moesten we nog een klein stukje lopen om te kunnen genieten van een prachtig schouwspel. Het zonnetje scheen heerlijk en bij een uitzichtpunt hebben we lange tijd zitten kijken hoe aan de overkant van een kloof voortdurend kleine lawines met donderend geraas naar beneden kwamen. Toen de lucht een beetje begon te betrekken (en het dus ook meteen koud werd) zijn we in de auto gestapt om naar de Athabasca watervallen te rijden. We kwamen daar aan zo tegen de tijd dat de aftrap Nederland-Spanje was. Toen vond ik het nog niet erg om die wedstrijd te missen, zo overtuigd was ik ervan dat Nederland zou verliezen. Dus terwijl wij in de inmiddels gestaag neervallende regen naar het geweld van deze prachtige waterval stonden te kijken, zat heel Nederland te genieten van een swingend Nederlands elftal….. Maar dat wist ik toen nog niet. Gelukkig klaarde het later op de dag op en werd het toch nog heel aangenaam.
Het beren spotten wordt inmiddels al heel gewoon, want zowel op de heenweg als op de terugweg kruisten ze onze wegen. Blijft overigens erg fascinerend. ’s Avonds ben ik nog vooral bezig geweest met beelden terug te kijken van het Nederlands elftal. Gezien de slechte internetverbinding was dat een hele opgave. Maar inmiddels heb ik de vlucht van van Persie en de passes van Blind ook al meerdere keren gezien. Maar woensdag ga ik het toch anders regelen….
Vanochtend was de planning om een stuk canyon te gaan lopen. Echter, het lot besliste anders. ’n Verkeerde beweging en het schoot me in mijn rug. Au…. De laatste keer dat ik dat had was tijdens de vakantie in Indonesië. Oorzaak – gevolg? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, geen canyonwandeling. Wel een korte, pijnlijke wandeling (bewegen moet) naar het dorp, naar de pharmacy voor de beste pijnstillers en adviezen. Goed spul kunnen kopen, want het hielp allemaal goed. Uiteindelijk toch nog gewandeld vandaag, enkele malen korte stukken en genoten van het heerlijke weer. Onderweg nog meerdere malen beren gezien en niet te vergeten, een moose (een soort van eland). Deze hadden we nog niet gezien. Tegen de avond werd het weer alleen nog maar beter en hebben we nog een wandeling gemaakt van een kilometer of 5. Ik voel mijn rug nog wel, maar ik denk dat het allemaal met een sisser afloopt.
Morgen gaan we weer verkassen. Eerst gaan we een neef van Ineke bezoeken, die hier al zijn hele leven woont. Daarna gaat de reis verder naar Wells Gray Provincial Park. Schijnt mooi te zijn daar…