Familiebezoek, ‘n regendag en heel veel waterkrach

Er is ‘n uur tijdsverschil tussen Alberta, de provincie waar we gisterochtend vertrokken en British Columbia, de provincie waar de familie van Ineke woont. Gelukkig hadden we dat ons tijdig gerealiseerd, anders waren we zomaar een uur te vroeg vertrokken. En het voordeel gemist dat we een uurtje langer konden blijven liggen. Hoe dan ook, keurig op de afgesproken tijd, om 11 uur, stonden we bij Tony en Terry, Ineke’s neef en zijn vrouw, op de stoep. Verrassend was dat Stella, een nicht van Ineke, speciaal voor ons hier naar toe gereden was, een rit van 6 uur vanuit Edmonton. Uiteraard was er veel gelegenheid om familieverhalen op te halen en na een heerlijke lunch nam Tony ons mee “de berg op”. Het weer zat niet helemaal mee, maar dat mocht de pret niet drukken. Bovenop de berg lag nog erg veel sneeuw, waardoor het wandelingetje naar de top onmogelijk was. Maar gelukkig waren er ook tussentijdse stops mogelijk, die een prachtig uitzicht gaven over de streek waar Tony nu woont. In de stammen van verschillende bomen waren sporen zichtbaar van een beer die erin geklommen was. Het enige doel van beren om in een boom te klimmen is vluchten voor iets of iemand.
Rond 4 uur ‘s middags was het voor ons weer tijd om te vertrekken. Tenslotte moesten we nog een uur of 3 rijden. De wegen hier zijn goed, breed en vrijwel zonder verkeer. Dus we schoten lekker op. Het doel was een blokhut in Wells Gray Provincial Park, waar we twee nachten zullen verblijven. Na onderweg nog eerst gegeten te hebben kwamen we op de plaats van bestemming: een vrij nieuwe, zelf ontworpen blokhut, midden in de wildernis, ver van de bewoonde wereld, naast nog twee andere, identieke blokhutten. Een brief op de deur heette ons welkom en liet ons weten dat we vast naar binnen konden. Nadat we ons geïnstalleerd hadden kwam Joan, de beheerster, ons welkom heten in deze perfecte accommodatie op een perfecte plek.
Na een goede nachtrust begon de volgende dag met regen….. En het zag er niet naar uit dat het snel ging stoppen. Dus hebben we maar heel rustig aangedaan. Tegen de middag toch maar in de auto gestapt en gaan rijden. Al snel kwamen we bij een verlaten boerderijtje, dat uitnodigde om toch eens binnen te gaan kijken. Hier schijnt het de gewoonte te zijn om verlaten huizen gewoon aan hun lot over te laten. Alles zat er nog in, alleen helemaal vervallen. Wel interessant om in rond te neuzen. Wells Gray Park staat bekend om de watervallen. En die hebben we gezien. De Dawson Falls, ook wel de Little Niagara genoemd, zijn de meest spectaculaire watervallen die ik ooit gezien heb. Over een breedte van 90 meter stort het water zich met enorme snelheid zo’n 10 meter naar beneden. Enkele kilometers verderop zijn de Helmcken Falls, de op twee na hoogste waterval van Canada. Minstens even spectaculair. Alleen was deze voor ons slechts op afstand te zien.
Inmiddels was de regen verminderd tot slechts een klein beetje gemiezer, wat geen belemmering was om een stuk te gaan wandelen. En zowaar werd het zelfs droog en kwam de zon er door. Met als gevolg dat de muggen massaal tevoorschijn kwamen en wij erachter kwammen dat we de muggenspray in de blokhut hadden laten liggen…. Desondanks was het een heerlijke wandeling over Ray’s Farm, een verlaten boerderij.
Op de terugweg scheen de zon volop, wat een totaal ander licht wierp op de Little Niagara. Dus toch nog maar even gestopt om nog een keer te genieten van dit geweldig natuurspektakel.
Morgen gaan we verder naar Squamish, een tussenstop op weg naar Vancouver Island.