Kaikoura

Walvissen, hoge kliffen, ruige rotsen, honderden zeehonden en één pinguïn

Echt meewerken doen ze niet. Ik heb het nu over de walvissen die we zouden gaan zien tijdens onze walvisvaart hier in Kaikoura. Ze vertonen zich wel, dat wil zeggen 1 of 2, maar dan slechts voor een klein gedeelte, meestal de staart. Met de geweldige reclamefoto van een springende humpbackwhale in het achterhoofd staat iedereen met de camera in de aanslag. Wachten op de actie die hoogstwaarschijnlijk niet gaat komen. Hoe dan ook, de foto’s zijn dan misschien niet helemaal naar wens, maar de ervaring is en blijft geweldig. Wat een enorme beesten… Ze blijven wel lange tijd op eenzelfde plek, wat het weer makkelijker maakt om ze te blijven zien. De albatros en de zeehonden aan het einde van de vaart waren het toetje. Ondanks de ruwe zee is er, voor zover ik weet, niemand echt zeeziek geworden, al was het voor Ineke kantje boord.
Na een prima lunch konden we op zoek naar de ons aangeraden wandeltrack in Oaro. Helaas hebben we deze niet gevonden, waardoor we her en der op mooie plekken aan de kust stopten en genoten van wat er zich aan sealife afspeelde (zeehonden, meeuwen in alle soorten en maten, aalscholvers en prachtige vergezichten). Terwijl Ineke het even voor gezien hield en zich met een boek terugtrok op het viewdeck bij de AirBnB, ben ik nog met de camera op stap geweest naar Kaikoura Peninsula. De zon scheen lekker warm, het avondlicht was mooi en doordat het eb was, kwam er een spectaculair landschap tevoorschijn. Op de terugweg weer achtervolgd door auto met feestverlichting en nog even m’n 3e bon meegepikt (gaat lekker hier…). Op ’n stille weg reed ik iets te hard. Onderhandelen, zoals in Cuba, is hier niet aan de orde.
Voor de 2e dag Kaikoura hadden we een wandeling van een kilometer of 10 op het programma staan. Over de hoge kliffen van Kaikoura Peninsuls en dan over het strand weer terug. We hebben de tijd ervoor genomen. Met een gemiddelde snelheid van bijna 2 km per uur waren we zo’n 5 ½ uur onderweg. Niet snel, maar wat was het mooi. En dat zorgt voor veel oponthoud. Letterlijk tussen honderden zeehonden door je weg banen over een rotsig strand is niet iets wat je iedere dag doet. En zo af en toe werden we toch nog verrast door een zeehond die we niet hadden zien liggen en die door te grauwen even duidelijk maakte dat we iets meer afstand moesten bewaren dan die 1 ½ meter. Of een zeehond die de doorgang verspert en niet van zins lijkt ook maar een mm te wijken. Gelukkig was er een grot waardoor we toch verder konden. En in dat onaardse landschap, tussen al die honderden zeehonden, stond welgeteld één pinguïn. De geeloogpinguïn, een bedreigde soort die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt. Het dier maakte geen schuwe indruk en bleef aardig poseren voor de foto’s. Dit alles maakte onze Kaikoura-ervaring natuurlijk helemaal compleet. En als je dan de dag erna, bij vertrek naar Wellington, uitgezwaaid wordt door een groep dolfijnen langs de kust, dan kan Kaikoura niet meer stuk bij ons.