Alarm, koud en heel veel water

Ineke en bootje varen is vaak geen goede combinatie. Over het algemeen is zeeziekte wel te voorkomen door gemberpilletjes (aanrader!) te nemen. Maar deze keer zag het water, wat we met de ferry moesten oversteken van Magnetic Island naar Townsville, er wel heel erg woest uit. Dus ze zat de avond van tevoren al behoorlijk in de rats. Eigenlijk al bijna een beetje misselijk bij het idee alleen al. Dus ’s ochtends alle voorbereidingen getroffen die maar te bedenken zijn en op hoop van zegen aan boord gestapt. Rustig plekje op de boot en ik uit haar buurt. En het ging goed! Totdat het mis ging, maar wel om iets heel anders. Terwijl Ineke haar zeeziekte zat te voorkomen op het benedendek, was ik op het bovendek om toch nog maar iets van de omgeving op te pikken. Wel vervelend dat er plotseling een auto-alarm afging, waar niet op werd gereageerd. Totdat Ineke in de gaten kreeg dat het om onze auto ging…. Oeps, zo snel mogelijk naar beneden. Shit, waar stond ie ook alweer precies? Daar waar het geluid vandaan kwam. Ik heb het applaus, gejuich en de opmerking “You are a legend” maar hartelijk in ontvangst genomen toen ik bij de auto kwam. En vervolgens…. Hoe zet je zo’n ding uit? Geen idee, dus ik ben maar in de auto gaan zitten en heb gedurende de rest van de reis de handleiding er nog maar eens bijgepakt (het alarm was inmiddels wel stil, hoor).

Overtocht overleefd, geen zeezieke Ineke, alarm de kop ingedrukt. Dus wij konden weer verder, naar het tropische regenwoud zo’n 300 km noordelijker. De reis verliep voorspoedig, nog een leuke wandeling gemaakt door een wetland. Maar het viel wel op dat de temperatuur begon te zakken. En de bewolking werd ook steeds dikker. Huh? Naar het noorden toe moet het toch juist steeds warmer worden? Nou, hier niet dus. Uiteindelijk waren er nog 16 graden over van de 30 waarmee we vertrokken. En het miezerde. Hollands weer, zeg maar. We waren aanbeland in het tropisch regenwoud. De regen en het woud herkenden we wel, maar tropisch voelde het bepaald niet. Daar stonden we dan in onze hoogzomer-outfit, terwijl de eigenaar uitlegde dat er hier een totaal ander klimaat heerste dan wanneer je 50 km naar het oosten of westen ging. In plaatsen die hier hemelsbreed nog geen 50 km vandaan liggen is het het hele jaar droog en heet. ’n Bizarre gewaarwording.

Maar goed, nu we er toch zijn, kunnen we gaan genieten van al het moois wat het regenwoud te bieden heeft (behalve regen). De accommodatie (’n treehouse) was geweldig, compleet met keuken, groot balkon met geweldig uitzicht en zelfs een bubbelbad), maar van dat beloofde talloze wildlife hebben we vrijwel niets gezien. Heel veel gehoord, maar al dat gespuis hield zich goed schuil. Ik denk voor de miezerregen, die maar gestaag bleef vallen.

Dus we hebben ons heil gezocht bij het bezoeken van enkele prachtige watervallen. Bij één daarvan, de Millaa Millaa Falls, ben ik ooit eerder geweest. Bijna 18 jaar geleden heb ik daar ook gestaan, toen met Niek. We hebben toen een week of 3 samen door Australië gereisd, toen hij daar langere tijd verbleef en ik hem opzocht. Een bijzondere gewaarwording om daar nu weer te staan.

Onze reis nu gaat weer verder. Naar een plek, hier hemelsbreed zo’n 50 km vandaan en waar het het hele jaar door droog en warm is. En waar veel wildlife te zien is, zeggen ze…..