Outback, farmtour en roadkill

Iedere kilometer naar het westen werd het zienderogen droger, stoffiger en warmer. We waren op weg naar de outback. Dat werd pas beter zichtbaar toen we weer omkeerden op de verkeerd ingeslagen route. Die route was overigens de meest onregelmatig kronkelende weg die ik ooit gereden heb. En dat 29 km lang. Tenminste voordat we erachter kwamen dat we toch echt de verkeerde kant opgingen. Dus we moesten weer 29 bochtige km terug. Maar vervolgens reden we wel een prachtige offroad-route, langs een groot en grillig gevormd meer, met tal van leuke plekken om even te stoppen. De outback-kenmerken werden daarna pas echt goed zichtbaar. De temperatuur steeg en de omgeving werd steeds minder groen. We waren onderweg naar Ironbark House, een accommodatie boven op een heuvel op een groot grondgebied van Kevin en Rachael. Zij proberen zo ecologisch verantwoord mogelijk te leven en een cattle-farm te runnen. En ze verhuren dus een huis, waar ze later zelf in willen gaan wonen. We werden aan de poort opgewacht door Rachael, die ons voorreed naar het huis (een 4WD is in deze omgeving geen overbodige luxe). We kwamen uit bij een prachtig huis, boven op een heuvel, met een uitzicht dat naar alle kanten toe tientallen kilometers ver reikte. En een heerlijke veranda om van al dat moois te kunnen genieten. Verschillende soorten vogels, die wat kwamen drinken in het kleine vijvertje, maakten het beeld compleet. Wat een plek, om stil van te worden…

De volgende ochtend werden we opgepikt door Kevin, die ons een halve dag meenam en rondleidde over zijn farm en grondgebied. Een combinatie van idealisme en realisme. Ze proberen alles zo milieuvriendelijk mogelijk te doen, maar niet op een overdreven manier. Vooral zijn gedrevenheid en enthousiasme bij alles wat hij vertelde en liet zien maakten het tot een prachtige ervaring. Als natuurgids zag hij werkelijk alles en kon ook alle vragen beantwoorden.

Op het grondgebied zijn ook meerdere hikingtracks uitgezet, waarvan ik er een paar gelopen heb. Ineke koos voor de rust en het uitzicht van de veranda. Alvorens op pad te gaan moest je je in ieder geval voorzien van een paar noodzakelijke dingen: hoed, zonnebrand, water, een stok en “the snake-kit”. Hierin zat verband wat je zo snel mogelijk na een slangenbeet moet aanleggen. Natuurlijk heb ik die meegenomen, wetend dat de kans op ontmoeting met een slang bijzonder klein is. Bovendien heb ik bij zo’n ontmoeting een heel dubbel gevoel: enerzijds zou ik heel graag een slang willen zien, anderzijds is dat natuurlijk niet bepaald ongevaarlijk. Dus ik heb onderweg er toch maar voor gekozen om flink te stampen, zodat de slang weg is voordat ik er bij in de buurt ben.

De ontmoeting met de slang kwam niet tijdens de wandelingen, maar wel op een ander moment… We hadden ervoor gekozen om met de auto verder de outback in te rijden, een gebied waar in vroeger tijden goud werd gedolven en waar nog restanten van zichtbaar zijn. Uiteraard was de hele route offroad, stoffige weg en droge vegetatie. ’n Oud, vervallen golfplaten huis, ’n dorpje met 2 inwoners, een paar desolate kerkhofjes, een oude mijn (die ontplofte in 1921, waarbij 75 doden vielen). Het outback-gevoel was helemaal compleet. De terugweg ging iets vlotter, we kenden immers de weg, waarop we alle kuilen, hobbels en takken probeerden te vermijden. Zo ook die ene tak, die plotseling bewoog en die ik niet meer kon vermijden… Kijkend in mijn spiegel zag ik de tak zich kronkelend over de weg bewegen. Snel achteruit om een kijkje te nemen. De slang had inmiddels de kant van de weg bereikt en leek zo op het eerste gezicht niets te mankeren. Vanaf een veilige afstand heb ik het dier bekeken. Ik denk dat hij toch wel een behoorlijke klap heeft gehad, anders was ie waarschijnlijk veel verder weg gevlucht. Dat heb ik weer, zie ik een keer een slang, rijd ik erover heen… Niek wist me trouwens te vertellen dat ik 18 jaar geleden in Australië al een blue skink had overreden. Hopelijk blijft het daarbij. Hier ging het trouwens om een Eastern Brown snake, op een na de giftigste slang van Australië.

Wij gaan weer verder naar het tropische regenwoud in het noorden, waar het warmer zal zijn dan in ons vorige regenwoud. Voor nu nemen we afscheid van een prachtig huis, met al het wildlife (waaronder een possum) dat zich voor onze neus vanaf de veranda liet zien.