Sunrise gamedrive, boze leeuw en Swaziland

Oef…. Half 4 opstaan is toch wel heel erg vroeg. Maar goed, samen met 8 andere safarilustigen vertrokken we om half 5 het stikdonkere park in. Twee grote lampen, bediend door medetoeristen, verlichtten de bermen. Het eerste wild wat we zagen was een konijn. Het zal vast een bijzonder konijn geweest zijn, want de ranger wist er enthousiast iets over te vertellen. Daarna duurde het erg lang voordat er iets noemenswaardigs te zien was. Volgens mij was half 5 opstaan ook vroeg genoeg geweest. Uiteindelijk maakten we kennis met de hyenafamilie, waarvan we gisteren al een paar exemplaren van gezien hadden. Nu liet de hele familie, inclusief de jonkies, zich lange tijd bewonderen door ons.
Inmiddels begon langzaamaan de zon op te komen. Samen met de grondnevel zorgde dit voor een prachtig beeld van het Krugerpark. Ook het aanwezige wild werd beter zichtbaar.
Langs de weg kwam een leeuwin traag in beweging. Terwijl we dit bekeken, verhief zich totaal onverwacht een enorme mannetjesleeuw met een boze grom uit het gras, op slechts 3 meter van mij vandaan. We kregen meteen het advies om niet te bewegen en stil te blijven. Gelukkig kalmeerde de leeuw weer iets en ging weer liggen, ondertussen ons nauwlettend in de gaten houdend. Even later bleek waarom de leeuw zo dreigend was: hij bewaakte de enorme resten van een gnoe. Inmiddels kwamen achter ons op de weg enkele hyena’s af op de geur van het karkas, vergezeld door een paar gieren. Voor ons was het natuurlijk wel spannend om te zien wat er zou gebeuren als de hyena’s dichterbij zouden zijn. De leeuw hield ze nauwlettend in de gaten. Totdat het genoeg was. Met een enorme sprong stoof hij op in de richting van de hyena’s, die snel maakten dat ze wegkwamen. Vervolgens sleepte de leeuw zijn karkas verder het struikgewas in en hadden ook wij het nakijken.
De safari toonde ons verder nog nijlpaarden, heel veel vogels, maar helaas, het luipaard liet zich niet zien… Ik denk dat we een keer terug zullen moeten om dit dier te spotten.
Na het ontbijt was het tijd om te vertrekken, richting Swaziland. Eerst nog 35 km. door het Krugerpark, waarin zich wederom veel wild liet zien.
De laatste 50 km. voor de grens van Swaziland kenmerkten zich door meer armoede. Nog meer mensen overal lopend langs de wegen. Overal loslopende koeien, op en langs de weg. Kleine dorpjes die niet uitnodigden om even te stoppen.
Ik zal proberen even kort weer te geven hoe de grensformaliteiten verliepen tussen Zuid-Afrika en Swaziland.
We komen bij een typisch grensposthutje, dus we stoppen. Iemand zegt dat we even door moeten rijden, daar zal dan iemand zijn die zegt waar we kunnen parkeren. Huh? Parkeren? Maar goed, zo gezegd, zo gedaan. 50 Meter verderop zit een aantal vrouwen gezellig met elkaar te kwebbelen op tuinstoelen in het gras. Eén van hen wenkt ons en maakt ons duidelijk dat we daar kunnen parkeren en aan de andere kant van de weg in een gebouwtje onze passen moeten laten zien. Oké, zo gezegd, zo gedaan. In dat gebouwtje meerdere mogelijkheden: of je verlaat Zuid-Afrika, of je komt er binnen. Alleen… bij de eerste afdeling zat niemand! Geen probleem, dan ga je gewoon naar de andere. Ook goed. Passen laten zien, stempels gekregen en nog wat formuliertjes. Terug naar de auto, langs het kantoorgebouwtje en stoppen bij de grenspaal. Komt er iemand uit het gebouwtje om de formuliertjes die we net gekregen hadden weer op te halen…..! Maar toen mochten we wel doorrijden. Dat wil zeggen, zo’n 100 meter, want toen kwamen we bij de grenspost van Swaziland.
We reden door tot aan de grenspaal, of iets wat daarvoor door moest gaan. Maar dat was dus niet de bedoeling. Een stukje terug en eerst parkeren. Daarna weer een gebouwtje in en opnieuw formulieren invullen. Alle gegevens van de auto tot aan chassisnummer toe, maar ook de serienummers van spullen zoals laptop en camera. Dus die moesten we eerst uit de auto halen. Alles ingevuld en ingeleverd, 50 rand betaald (ca. 4 euro) en we konden weer doorrijden. Dat wil zeggen tot aan de grenspaal. Want dan komt er weer een mannetje de ingevulde formulieren ophalen en begint een allervriendelijkst praatje. Waar we vandaan komen, waar we heen gaan, of we het leuk vinden enz. Even wachten, dan zal ie even iets voor ons halen. Oké… Even later komt hij terug met een toeristisch krantje over Swaziland. “Swaziland is a very beautiful country, in here you can read everything about it”. Na ons enthousiasme getoond te hebben geeft hij eindelijk een teken aan iemand die met de hand de grenspaal omhoog tilt, zodat we er nu werkelijk doorheen konden. Inmiddels waren we dus een uur verder, gevuld met in onze ogen puur onzinnige handelingen.
Swaziland maakt een armoedige indruk. Soms enorme gaten in de weg, die alleen afgebakend waren door een paar stenen, loslopend vee op straat, armoedig aandoende dorpjes. De snelweg was overigens wel goed, waardoor we mooi op tijd arriveerden in ons onderkomen in een wildpark. Inmiddels was het wel beginnen te regenen en te onweren, waardoor we in ons bijenkorfhutje moesten blijven. Maar het gaf ons wel de gelegenheid om de slaap van vanochtend in te halen
De komende nachten slapen we in dit bijenkorfhutje, waarvan de ingang ongeveer één meter hoog is.
Morgen zullen we met een Swazi in traditionele kledij de omgeving verkennen en lunchen bij lokale bevolking…