Kaap de Goede Hoop en Lion’s Head

Bewolkt en een stevige wind. En een telefoontje gisterochtend om 7 uur met de mededeling dat er vooralsnog niet geskydived kon worden. Misschien iets later op de dag. De bewolking trok weliswaar weg, maar de wind bleef. Dus helaas, geen skydiven…. Zondag en maandag zaten volgeboekt, dus de laatste kans is dinsdagochtend. ’s Middags keren we immers huiswaarts…
Gelukkig heeft de West-Kaap heel wat meer te bieden dan alleen skydiven. Dus we zijn in de auto gestapt en koers gezet richting Kaap de Goede Hoop. De route leidde ons via Chapman’s Peak Drive, volgens de boekjes een van de mooiste kustroutes ter wereld. En mooi was het. De weg slingerde zich langs de bergflank via de kust naar het zuiden. Prachtige uitzichten op dorpjes en mooie stranden. Uiteraard moet er dan verschillende keren gestopt worden.
Vanaf deze weg staken we het schiereiland over naar de andere kant, om vervolgens uit te komen bij Boulders Beach, dicht bij Simonstown. Hier bevindt zich de bekendste kolonie pinguins van Afrika, dus daar konden we niet aan voorbij. Net zoals op andere plaatsen in de wereld worden dit soort attracties ook hier commercieel uitgebuit. Iedereen probeert er een graantje van mee te pikken. Gelukkig zijn de souvenirverkopers hier niet opdringerig, wat wel zo plezierig is. Bij Boulders Beach kun je, mocht je dat willen, zelfs zwemmen met de pinguins. Je kunt er gewoon tussendoor lopen op het strand. Alleen lag nu het strand vol met zonnende mensen en kozen de pinguins hun toevlucht op de grote rotsblokken, die overigens ook toegankelijk waren.
Na de pinguins was het echt tijd om ons te richten op het punt wat historisch gezien zo tot de verbeelding spreekt, Kaap de Goede Hoop. Hier is het immers waar vele schepen zijn vergaan in hun pogingen om de handelsroute naar verre oorden te beslechten. Hier waait het altijd en is de zee altijd wild. De stromingen zijn er levensgevaarlijk. Maar het is er mooi, overweldigend mooi. Ineke en ik hebben de wandeling gemaakt van Cape Point naar Kaap de Goede Hoop. Meike, die er al eerder was geweest, kon ons daar weer met de auto oppikken. De wandeling voerde ons via een prachtige route langs de rotsachtige kust van hoog naar laag. Klipdassies begeleidden ons op deze route. De wind waaide op sommige plekken zo heftig, dat het moeilijk was je staande te houden.
Inmiddels had Meike bij de Kaap een groep medestudenten ontmoet. Dat kwam mooi uit, want tenslotte hadden we iemand nodig die van ons drieën een foto wilde maken bij het grote beroemde bord, dat aanduidt dat je toch echt bij “Kaap die Goeie Hoop, die mees suidwestelike punt van die vasteland van Afrika” bent.
Na het avondeten hebben we Meike afgezet bij haar hostel, want het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door en moet er in het weekend gestapt worden in Kaapstad.
Vanochtend hebben we lekker rustig aan gedaan. Na een zelfgemaakt ontbijtje zijn Ineke en ik naar Table View gereden, een plek met prachtige witte stranden met op de achtergrond de Tafelberg en Lion’s Head. Het waaide nog steeds erg hard. De vele kitesurfers profiteerden er volop van.
Vroeg in de middag hebben we Meike weer opgepikt en na haar ontbijt hebben we een ultramodern en onmetelijk groot winkelcentrum bezocht. Dit is niet wat je verwacht bij Afrika.
De zonsondergang vanaf de top van de Lion’s Head schijnt geweldig te zijn. Maar dan moet je dus wel eerst op die top zien te komen. Het eerste stuk ging nog wel, een flink stijgend wandelpad, waarbij je af en toe een rustpauze moet nemen. Het laatste stuk echter is klimmen en klauteren en op plaatsen via haken en laddertjes recht omhoog. Op sommige plaatsen loop je echt over een richeltje van 30 cm. breed, met aan de ene kant de rotswand en aan de andere kant een hele snelle route naar beneden. Dus we waren blij toen we na ruim een uur boven waren. Het uitzicht daarboven maakte alles goed. Kaapstad, de Atlantische Oceaan, de Tafelberg. We waren overigens niet de enigen daarboven… De zonsondergang was super.
Daarna kwam het moment dat we weer naar beneden moesten. En de duisternis viel al snel in. Het nadeel van afdalen is dat er veel momenten zijn dat je naar beneden kijkt. En ik kan je vertellen dat dat op sommige plekken niet handig is. Ik zweette op de terugweg minstens net zo hard als op de heenweg, alleen niet zozeer van de fysieke inspanning. Het laatste stuk hadden we de zaklamp nodig om nog te kunnen zien waar we onze voeten neer moesten zetten. Maar we hebben het gehaald. Als ik echter van tevoren had geweten hoe lastig het zou zijn, was ik er nooit aan begonnen. Maar nu kan ik wel zeggen: “Ik heb de Lion’s Head beklommen!” . Waarschijnlijk zal ik morgen mijn spieren wel voelen…