Weerzien met Meike, shocking townships en pinguins

Een uitstekende weg van Knysna naar Grabouw zorgde ervoor dat we gisteren de te overbruggen 400 km. vlot konden doen. Nog vóór drieën stonden we voor de poort van Meikes huis, die langzaam open ging. Het weerzien was geweldig. Ineens lijken 7½ maand niets meer. Veel om bij te kletsen. Genieten van haar enthousiasme over haar verblijf in Zuid-Afrika. Trots op het werk wat ze hier doet.
En gelegenheid voor ons om een wasje te doen, want praktische dingen gaan gewoon door. Ondertussen moesten we nog wel even gaan inchecken in Grabouw Lodge, waar we voor 3 nachten gereserveerd en aanbetaald hadden. Alleen…. Bij Grabouw Lodge wist men nergens van. Gelukkig hadden we de bevestigingspapieren e.d. bij ons, dus konden we e.e.a. aantonen. Er was in ieder geval nog wel plaats in de herberg, sterker nog, wij waren de enige gasten. We konden daarom kiezen welke kamer we wilden. We kregen daarvoor een rondleiding door Mohammed, een moslim in een roze pakje die zich ook navenant gedroeg. Hij maakte ons vooral duidelijk dat we niet gestressed moesten zijn over het misverstand omtrent de reservering, hij zou de volgende ochtend alles uitzoeken. En over de betaling moesten we ook niet inzitten, no problem: of het boekingsbureau betaalde of wij zouden betalen, ja ja….
’s Avonds nam Meike ons mee naar de Country Club, voor het avondeten. En passant liet ze ons zien dat ze bepaald geen moeite heeft met het links rijden en zo. De Country Club ligt geweldig, aan een meertje aan de rand van de bergen. De temperatuur was heerlijk dus we konden lekker buiten zitten. Het eten was prima en erg goedkoop, vandaar natuurlijk dat het in trek is bij de studenten hier. Voor ongeveer € 24,00 hadden we met z’n drieën goed gegeten, inclusief een prima fles wijn en een flesje appletizer, een bekende drank hier.
Voor het ontbijt vanochtend werden we door Mohammed verwezen naar The Orchard, een restaurant op loopafstand van ons hotel. Voor 2 personen kon hij immers niet de keuken gaan openen. Na het ontbijt weer naar Meike toe, die klaarstond om ons wat van Grabouw en van haar werk te laten zien. Alles lag op loopafstand, dus we zijn te voet gegaan. Waardoor we ook goed om ons heen konden kijken. Wat we zagen was voor ons heftig. Townships, die bestonden uit planken met zeil erover, schots en scheef en dicht tegen elkaar gebouwd. We hadden ze wel al van afstand gezien, maar nu liepen we er vlak langs. Op sommige plekken was de stank ondraaglijk. Aan de rand van het township lag het kantoor van Meike, waar we naar binnen gingen. Op de tweede verdieping, vanuit haar werkruimte, konden we vanachter een getralied raam over het township heen kijken. De dichtstbijzijnde huisjes waren op slechts een paar meter afstand. Het was voor ons shockerend te zien hoe mensen moeten leven, de troosteloosheid van waar ze wonen, het uitzichtloze. Een berg ongesorteerd hout ligt op het pad. Af en toe komt iemand er wat planken uithalen om die mee te nemen naar een krot in aanbouw. Een kindje scharrelt op sokken wat rond. In het dichtstbijzijnde huisje is een kind aan het poedelen in een bak water. Moeder zit erbij en kijkt ernaar. Meike weet te vertellen dat deze moeder meer jonge kinderen heeft en dat ze vaker zien hoe deze geslagen worden. Eén van de krotjes, een paar meter verder, is een zogenaamd “tik-house”, een plek waar “crystal med” verhandeld wordt, een populaire drug hier. De eigenaars van dergelijke krotjes hebben veelal een appartement in Kaapstad, maar drijven hier hun handel. Ondertussen is het kind beneden ons uitgebadderd en komt even iets drinken aan de borst van moeder. Het kind is een jaar of 3….
Waar moet je hier in hemelsnaam beginnen……? En dit is nog maar één van de 8 townships hier in Grabouw. Er zijn, geloof ik, maar twee gewone wijken. De townships hebben ook namen; dit townships heet Waterworks. Aan de namen kun je vaak ook zien hoe het township is. Er is ook een township dat Beverley Hills heet; daar staan stenen huisjes en ziet het er redelijk uit. Een ander township heet Irak, dat is nog erger dan Waterworks. Huh? Nog erger? Kan dat dan? Ja, blijkbaar. Daar is helemaal geen mogelijkheid voor stroom of water. In Waterworks kunnen ze nog stroom aftappen van de overkant van de straat.
Aangezien er meerdere plekken zijn waar Meike stage loopt, zijn we, behoorlijk onder de indruk, verder gegaan. We hebben een gesprek kunnen volgen tussen Meike en de projectmanager van Child Welfare, die een holiday-week moet organiseren voor de kinderen uit de townships. Bizar is het dan om te horen dat deze projectmanager totaal geen eigen initiatief toont. Zo is er sponsorgeld nodig om bijvoorbeeld lunches te kunnen kopen voor de kinderen. Daarvoor is het nodig dat gemeente en bedrijven aangeschreven worden. Meike is dan degene die haar uit moet leggen hoe ze dat kan doen en welke bedrijven ze kan aanschrijven. Het lijkt een gesprek tussen een meerdere en een ondergeschikte. Alleen lijkt in dit geval de projectmanager zich ondergeschikt op te stellen ten opzichte van de blanke stagiaire. Er is nog veel te doen in Grabouw. En in talloze andere plaatsen in Zuid-Afrika….
In de middag zijn we, nog vol van onze indrukken, wezen lunchen. Iets wat wij, rijke westerlingen, zomaar kunnen doen. Later op de dag hebben we nog een spectaculair mooie kustroute gereden, die ons leidde naar een kolonie pinguins, die hier op sommige plekken leven. Op de terugweg konden we genieten van een mooie zonsondergang, met zicht op de Tafelberg van Kaapstad, maar dan van de andere kant. ’s Avonds hebben we nog heerlijk gegeten bij een restaurant aan de haven in Gordons Bay. Een dag met veel indrukken en grote contrasten, een dag die we niet snel zullen vergeten.