Gletsjerwandeling, skywalk en rennen voor de beer

230 Kilometer slingert de Icefields Parkway zich langs canyons, gletsjers en wild stromende rivieren. Aan beide zijden omringd door besneeuwde bergtoppen, hoger dan 3000 meter. Zie hier het decor waartegen onze dag zich vandaag afspeelde. Normaal gesproken zou je deze route in ongeveer 3 uur moeten kunnen rijden. Wij hebben er 10 uur over gedaan. Gewoon teveel afleiding. ’n Wandeling langs een rivier neemt al gauw anderhalf uur in beslag. En alle stops bij de prachtige meren; sommige vanaf de weg zichtbaar, andere pas na een korte wandeling. De uitschieter bij de meren was het Peyto Lake. Dit meer is zo blauw, dat het zelfs in het echt gephotoshopt lijkt. Dit schijnt o.m. iets te maken te hebben met mineralen die meespoelen vanaf de bergen en alle kleuren filteren, behalve blauw. Zoiets dus…
Een andere oorzaak voor het oponthoud lag bij de Athabascagletsjer. Van alle gletsjers (honderden) die we gezien hebben is dit wel de allergrootste. Indrukwekkend om over heen te lopen. Verontrustend om te zien hoever de gletsjer zich “teruggesmolten” heeft in de afgelopen 20 jaar.
Aangezien de Canadezen niet vies zijn van wat commercie hebben ze bedacht dat je hier met speciale bussen de gletsjer op kunt om verderop wat rond te lopen (wel bij de bus blijven), en dat voor slechts 32 euro p.p. En dat terwijl je onderaan ook de gletsjer op kunt, gratis (wel zelf lopen). Een andere attractie is de Glacier Skywalk, een wandeling over een glazen bodem die ver uitsteekt boven een kloof van honderden meters diep. Aparte gewaarwording.
Hier in het noorden schijnen meer beren te zitten dan op onze vorige lokatie. En dat hebben we gemerkt. Vandaag alleen al een stuk of 5, waaronder eentje met twee cubs (zo heten jonge beren).
De eerste wist nog enige paniek te veroorzaken. Op de highway was al een hele opstopping ontstaan van mensen die de beer van dichtbij wilden zien (wij dus ook). Totdat de beer besloot juist daar de weg over te steken en recht op ons toe kwam lopen. Alles en iedereen zocht een veilig heenkomen. De beer trok zich nergens iets vandaan en kuierde rustig door om aan de andere kant in het bos te verdwijnen. Maar ik heb een foto van Ineke met beer! Toch ook wat waard.
Door een foutje in de routebeschrijving naar de Tekarra Lodge in Jasper hebben we ongeveer een uur rondgereden over kleinere wegen voordat we onze bestemming hadden gevonden. Maar dit leverde ons wel meerdere beerontmoetingen op!