Takaka

Heerlijk wandelen, gratis zeehondenshow en prachtige stranden

2 Volle dagen hadden we om het noordelijkste deel van het Zuidereiland te verkennen. 2 Dagen waarin we veel korte tracks gewandeld hebben en voor de zoveelste keer in dit land onvergetelijke ervaringen hebben opgedaan.
Het begon al met het uitzicht wat we hadden vanuit onze AirBnB. Ongeëvenaard mooi. We keken zo vanaf ons balkon op de zee. Bij eb trok die zich honderden meters terug. Wat overbleef was een gebied met stroompjes, poelen en planten. Bijzonder was wel dat er weinig vogels waren; we hadden die in zo’n gebied veel meer verwacht. Voor de volgende ochtend had ik wat korte tracks uitgezocht. Eentje vlak in de buurt, naar de Te Waikoropupu Springs. Bronnen die zo ongeveer het helderste water ter wereld leveren. Een korte wandeling, waar we uit bewondering voor wat we zagen toch nog heel lang over deden. Voor de volgende wandeling moesten we zo’n 50 km rijden, naar het allernoordelijkste puntje van het Zuidereiland. We gingen naar het Wharakiri Beach. Onthou die naam, want als je ooit in NZ komt, moet je daar naar toe. Je komt het niet tegen in de reisgidsen of bij reisbureau’s, omdat het een beetje uit de route ligt. Maar wat is het daar ongelooflijk mooi. Dit heeft echt een onvergetelijke indruk op ons gemaakt. Allereerst was er de wandeling door een Schots aandoend heuvellandschap, daarna kwamen we op het strand. Helemaal alleen, op een zeehond na die tegen een rotswand lag te luieren. Langzaamaan was het eb aan het worden en dat was maar goed ook. Want alleen bij eb konden we over het strand onze ronde afmaken. Daardoor werden we “verplicht” om rustig aan te doen en te genieten van de prachtige rotsformaties op het strand en in de zee. Tijdens onze wandeling op het strand kwamen we nog op verschillende plekken wat zeehonden tegen. Maar het hoogtepunt kwam tegen het einde van het strand. Daar, tussen de rotsen, waren verschillende poeltjes, waar een groot aantal jonge zeehondjes aan het spelen waren. Ze waren allerminst schuw, integendeel. Ze waren zelfs nieuwsgierig en kwamen naar de mensen toe die stonden te kijken. Mijn camera maakte overuren. Dit was genieten met hoofdletters! Hier hadden we wel uren kunnen blijven kijken. Uiteindelijk zijn we toch maar weer vertrokken. Via het strand kwamen we door een duinlandschap met door stuifzand gevormde heuveltjes van wit zand. Dit alles tegen een achtergrond van een onmeetbaar groot strand, de blauwe lucht en de prachtige rotsformaties maakte het plaatje compleet. Kortom een onvergetelijke dag.
Het was duidelijk dat de daaropvolgende dag daar nooit aan zou kunnen tippen. Ook nu hadden we weer wat korte tracks gepland in het Abel Tasman NP, waarvan de laatste naar de zgn. Wainui Falls, een erg mooie waterval aan het einde van een 2 km lange boswandeling. Daarna nog met de auto op goed geluk het binnenland ingereden om uiteindelijk bij een campground uit te komen met een ongelooflijk mooi en groot strand. Met nauwelijks mensen.
Hoe dan ook, voor ons is NZ tot nu toe nog één groot feest, met iedere dag weer nieuwe verbazingen en verwonderingen. Wat zal de rest nog gaan brengen. Morgenochtend gaat de reis verder naar Kaikoura, aan de oostkust van het Zuidereiland, de laatste bestemming voordat we naar het Noordereiland gaan.