Afscheid, druïde-wandeling en berglandschap

Gisterochtend rustig aan gedaan. Niek en Martine hebben hun spullen ingepakt. Ze moesten om 3 uur op het vliegveld in Cork zijn. Ineke en Martine hebben eerst nog wat geshopt in Kenmare, Niek en ik zijn een internetcafeetje ingedoken. Rond een uur of 1 zijn we vertrokken richting Cork, waar we ruimschoots op tijd aankwamen. Na afscheid genomen te hebben van Niek en Martine zijn Ineke en ik naar het stadje Cork gegaan. Allereerst naar de Engelse markt, want die moesten we bezocht hebben, zo hadden we al enkele malen te horen gekregen. Deze was inderdaad wel leuk, maar volgens ons niet speciaal. We hebben nog wat rondgelopen door Cork. Deze stad ziet er leuk en levendig uit. Het was lekker weer, wat de sfeer ook ten goede komt. Vroeg in de avond zijn we weer teruggekeerd naar ons huis in Kenmare. Dit leek nu wel heel erg groot, nu we nog maar met zijn tweetjes waren….
Vandaag hebben we na een rustig begin en een lekker ontbijt eerst de planning gemaakt voor vandaag. Het weer zag er goed uit, dus een wandeling lag voor de hand. We hebben gekozen voor een deel van de Ring of Beara waar we nog niet geweest waren. Veel kilometers hoefden we er niet voor te maken. Al gauw kwamen we bij een soort van klein openluchtmuseumpje, waar we wat rond konden wandelen en ons laten informeren over de leefwijze van de Ieren in vroeger tijden. Er werd ook melding gemaakt van het turfsteken wat hier gedaan werd, maar we hadden inmiddels al op heel veel plekken gezien dat dat nog steeds fanatiek gedaan wordt. Op sommige plekken zijn gewoon grote stukken veengrond afgestoken en de turfblokken worden in kleine stapeltjes gedroogd. Blijkbaar wordt er nog veel turf verbrand hier. Het is trouwens heel bijzonder om over die veengrond te lopen. Deze is zo verend, dat je het gevoel hebt ieder moment weg te kunnen zakken. Vanaf het terrein van dat museumpje zagen we wat hogerop een richtingaanwijzer van een wandelroute. Aangezien het heerlijk weer was, hebben we deze route maar gelijk genomen, zonder te weten hoe lang die nou eigenlijk was. Het was de “Druids’ Loop”, dus het was in ieder geval een cirkelroute. De route voerde ons door een prachtig gebied, met heuvels en dalen, over rotsen en over veengronden (soms wat drassig). Opvallend hier in Ierland is hoeveel vervallen huisjes er overal staan, vaak helemaal overwoekerd met klimop en mos. Ook al gaat het met de economie van Ierland niet goed, naar men zegt, aan de huizen van de Ieren is dat niet te zien. Ze zien er vrijwel allemaal keurig onderhouden en nieuw uit en over het algemeen zijn ze ook behoorlijk groot. Ze staan niet zo dicht op elkaar als bij ons, maar je ziet altijd wel ergens een paar huizen staan als je om je heen kijkt. Ook opvallend is de staat van het wegdek, die is op z’n zachtst gezegd allerbelabberdst. Op sommige plaatsen zitten gewoon enorme gaten in de weg (zie foto). Maar ook de grotere doorgaande wegen bestaan vooral uit aanelkaar geplakte stukken asfalt. Als je eroverheen rijdt, wordt je behoorlijk door elkaar geschud. Een auto met goede vering is absolute noodzaak, anders zou je de halve tijd met je hoofd tegen het dak aanknallen. De snelheidsregels zijn hier ook wel bijzonder: op een slingerweg door de bergen mag je hier niet harder dan 100 km/u (!). En dat terwijl 40 km vaak al levensgevaarlijk is. Op smalle slingerweggetjes is de snelheid iets aangepast: daar mag je niet harder dan 80 km/u.
De wandelroute bleek gelukkig niet al te lang, zodat we met een paar uurtjes weer terug waren bij het punt van vertrek. We zijn vervolgens verder gereden in zuidwaartse richting, waar we ergens een zijweggetje hadden ontdekt naar een bergmeer. Dat was er inderdaad, maar het was een erg smal weggetje (waar je dus 80 mag), waar je hoopt geen tegenligger tegen te komen. Van dit soort weggetjes zijn er overigens veel. Het gebeurt dan ook regelmatig dat jij of je tegenligger weer een stuk achteruit moet tot er iets van een inhammetje is, zodat je elkaar kunt passeren. Tot op heden is het nog steeds goed gegaan en steeds wordt er over en weer allervriendelijkst gezwaaid.
Het zijweggetje ging eerst diep naar beneden, om vervolgens tot grote hoogte te stijgen tot bij het bergmeer. Ook daar weer grote stukken grond afgestoken voor turfwinning. Desondanks was de omgeving prachtig. De boomgrens hier in Ierland ligt bijzonder laag, volgens mij al op 700 meter of zo. Dit heeft tot gevolg dat je al op geringe hoogte het gevoel hebt dat je ergens op grote hoogte in het hooggebergte bent, wat indrukwekkend mooi is. Het verschil is dat de temperatuur hier een stuk hoger is en dat de bergen nog wel grotendeels begroeid zijn met grassen en mossen. Bij het bergmeer hebben we wat rondgewandeld en heel lang op de rotsen gezeten en genoten van het schitterende landschap en het heerlijke weer.
Daarna zijn we nog doorgereden naar het stadje Glengarif, waar we wat gegeten en gedronken hebben. Voor de terugweg hadden we op de kaart een binnendoorweggetje gevonden wat ons wel wat leek. Dit weggetje voerde ons echt helemaal de rimboe in. Op een gegeven moment werd het zo smal dat de struiken aan beide kanten de auto raakten. Toen hebben we besloten maar terug te gaan, maar daarvoor moest er wel eerst een heel eind achteruit gereden worden. Gelukkig waren er geen tegenliggers…. Uiteindelijk is alles goed gekomen en konden we via de hoofdweg weer huiswaarts keren.