"Beroemd", Wajangpoppen en "arm en rijk"

De rijsttafel gisteravond was inderdaad prima. Niet overdadig, maar wel heel lekker. En dat voor slechts 60000 rupiah, oftewel een kleine 6 euro per persoon. Geserveerd op ons eigen terrasje. Inmiddels was het al behoorlijk beginnen te regenen. Bogor wordt ook wel Rain City genoemd. We weten nu waarom. Het schijnt hier vrijwel iedere dag te regenen en te onweren, ’s avonds of in de late namiddag. Er is hier een keer op 322 dagen van het jaar onweer geweest. Dus veel water, veel warmte: de vegetatie is dan ook zeer uitbundig en mooi. De ligging van het hotel is fantastisch. Vrij hoog op een heuvel met aan de achterkant uitzicht op rijstvelden. Het is ook de ligging waar het hotel het van moet hebben. De rest is, zoals dat heet, zeer eenvoudig. De eerste gewaarwording die we opdeden tijdens het betreden van onze kamer was de enorme mottenballengeur, niet echt aangenaam dus. De tweede gewaarwording was dat de badkamer niet bepaald schoon was. We hebben gevraagd voor een andere kamer, maar helaas, het hotel zat vol. De mooiste kamers, die van de foto’s uit de brochure, werden gerenoveerd en waren nog niet bruikbaar. Jammer, maar helaas. Enkele personeelsleden hebben zich vervolgens driftig staan uitleven op de badkamer en leverden het bewijs dat ze wel degelijk kunnen schoonmaken. Aan personeel trouwens geen gebrek hier. Allemaal in kleurige hotelkleding, maar allemaal ook niets aan het doen. Ja, gasten ontvangen, koffers sjouwen (een heleboel trappen op), vriendelijk lachen, Nederlandse woordjes zeggen en 5000 rupiah fooi ontvangen.
Gisteravond lagen we al vroeg op bed, zo rond 8 uur en zijn als een blok in slaap gevallen. Deze slaap werd slechts onderbroken om half 5 door luid gezang uit de moskee hier ergens in de buurt. Daar moet je van houden…. Dat wordt er overigens niet makkelijker op als het gezang vrijwel de hele tijd vermengd wordt met het gezang van een concurerende moskee, ook hier in de buurt. Ik heb me wel even liggen afvragen hoe we het zouden vinden als om half 5 ’s ochtends op dezelfde manier bijvoorbeeld “Imagine” van John Lennon de wereld ingeslingerd werd. Toch ook geen verkeerde boodschap. Maar ook dan zou ik denk ik toch liever hebben dat het op z’n minst een uur of 4 uitgesteld werd. Conclusie: ik heb niks tegen de Islam.
We moesten trouwens erg snel ontbijten vanochtend, want we moesten voor 9 uur weg zijn. Vanwege de weekenddrukte is de weg vanaf die tijd eenrichtingsverkeer. De richting verandert iedere 2 uur, dus als we te laat zouden zijn, zouden we tot 11 uur moeten wachten. Maar goed, we hebben het gehaald. Op naar de Botanische Tuin. En daar voelden we ons al heel snel een beroemdheid. Waarom? Heel veel mensen wilden met ons op de foto. Tallozen maakten stiekem foto’s van ons. We werden aangegaapt en er werd naarons gezwaaid. Een aantal begon een praatje met ons en iedereen was bijzonder vriendelijk. Harley, onze gids, wist te vertellen dat dat komt omdat wij een blanke huid hebben en dat schijnt heel veel status te hebben hier. Die mensen laten dan thuis hun foto met ons zien en zeggen dan dat wij hun vrienden zijn. Een bijzondere gewaarwording. De tuin zelf is overigens erg mooi. Veel Nederlandse invloeden zijn duidelijk zichtbaar. Na de tuin werden we naar een klein “fabriekje” gebracht van Wajangpoppen. ’n Oude man, de vader des huizes, zat tussen een heleboel hout secuur snijwerk te verrichten in iets wat later een pop zou worden. Bijzonder om te zien hoe hij ook, behalve zijn handen, één van zijn voeten gebruikt. De zoon des huizes deed het fijne schilderwerk. Alles bij elkaar resulteerde het in een prachtige verzameling Wajangpoppen. Iedere pop heeft ongeveer 3 dagen arbeid gekost. We werden voorzien van lekkere koffie en pisang goreng (gebakken banaan). Uiteraard was het de bedoeling dat we zo’n pop zouden kopen. Dat hebben we niet gedaan om diverse redenen: waar laat je dat ding thuis en het gewicht in onze koffers had de limiet al bereikt. N
De rest van de middag hebben we op eigen houtje doorgebracht. Eerst in een super de luxe winkelcentrum, daarna in een straat die daar het tegengestelde van was. Heel rijk en heel arm ligt hier heel dicht bijelkaar. We hebben de middag beëindigd met een heerlijk (maar scherp) etentje in een restaurant voor maar liefst 8 euro samen (incl. drinken). Voor de terugweg werden we weer opgepikt door onze chauffeur (klinkt wel heel erg luxe….) en door de stromende tropische regen en het chaotische verkeer waren we 3 kwartier later weer in ons hotel. Met nu, behalve de laptop, een heerlijk koud biertje voor m’n neus.
Morgen gaat onze reis verder naar Bandung. De tocht gaat over de Puncakpas die erg mooi schijnt te zijn. Ik laat het jullie weten.