Lange vlucht, onstuimige landing en koloniaal bed

Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Gisterochtend vroeg uit de veren, de laatste beetjes nog ingepakt en ons door Niek naar Schiphol laten brengen.
Alles verliep gladjes en we hoefden zelfs nergens lang te wachten. De vrees voor lange wachttijden omdat we via Amerika reizen bleek gelukkig ongegrond. Ruim 9 uur vliegen is toch wel een behoorlijke ruk. En dan wil je het liefst meteen uitstappen als je geland bent. Maar dat viel nog eventjes tegen. We merkten al tijdens de landing dat het vliegtuig wel heel erg schommelde. De oorzaak bleek de harde wind te zijn. Het waaide zelfs zo hard dat er een half uur voor nodig was voordat ze de slurf goed aan de uitgang bevestigd kregen. Maar goed, ook dat lukte weer. Gelukkig ook hier geen lange wachttijden. Wel moesten we hier onze bagage ophalen, die normaal gesproken automatisch overgeladen wordt bij een overstap. En dan is het toch een beetje raar dat je daar met je koffers loopt en die af moet geven aan een paar dames, die er rustig mee wegkuieren. Ineke had er geen vertrouwen in dat we de koffers nog terug zouden zien in Costa Rica. Maar gelukkig stonden ze daar al voor ons klaar. We hoefden ze zelfs niet meer van de band te plukken; waarschijnlijk ook al gedaan voor ons door die dames.
Door de harde wind hadden we wel een uur vertraging in Chicago, waardoor we pas tegen middernacht in San José arriveerden. Daar werden we gelukkig al opgewacht en werden we meteen naar ons hotel gebracht in de stad. Een koloniaal gebouw van 120 jaar oud. Volgens ons stamt het bed ook uit die tijd, maar wie maalt daarom als je bijna 27 uur in touw bent…
Morgen een beetje acclimatiseren, nog wat spulletjes inslaan en de stad verkennen.