Krokodillen, 29 graden en mangrovepracht

Het min of meer dagelijks bijhouden van deze blog schiet er een beetje bij in. Waarom? Omdat er gewoon teveel te doen en te zien is. En als we dan ’s avonds buiten zitten, heerlijk in de warmte, worden de oogjes al heel snel heel klein…
De reis van Monteverde naar Ojochal verliep in ieder geval zeer voorspoedig. Naarmate we zuidelijker kwamen ging de wind meer liggen en werd de omgeving ook weer groener. Een groot deel van de weg voerde langs de kust van de Stille Oceaan, wat af en toe prachtige uitzichten opleverde. De weg was prima, het was immers de Pan-American Highway. Nou moet je je daar ook weer niet al teveel bij voorstellen. Het is eigenlijk gewoon een doorgaande weg, door de dorpen, met voetgangers, fietsers en loslopende honden. Maar het verschil is dat deze weg in ieder geval geasfalteerd is. Een gemiddelde snelheid van meer dan 40 tot 50 km per uur haal je hier echt niet.
De brug over de Tarcoles, halverwege de route, vormde een kleine toeristische attractie. Onder die brug liggen namelijk tientallen enorme krokodillen te wachten op een lekker hapje. Deze worden regelmatig door toeristen vanaf de brug toegeworpen, wat weer voor de nodige sensatie in het water zorgt. Boeiend is te zien hoe gieren en reigers proberen wat van die buit mee te pikken, zonder zelf buit van de krokodillen te worden.
Ojochal zelf is een plaatsje van niks, wat verspreide huisjes en je bent er doorheen voordat je het weet. Voor ons hotel moesten we een dirt road op die zonder 4 WD niet te halen valt. 900 Meter lang alleen maar klimmen. Maar het uitzicht daarna was geweldig. Over de toppen van het regenwoud heen kijkend hebben we een prachtig uitzicht op de Stille Oceaan. Met de zonsondergang recht voor ons.
De volgende ochtend, na het ontbijt, zijn we maar eens gaan uitzoeken hoe we het beste kunnen gaan genieten van dit alles. Het leidde er toe dat we een mangrovetocht hebben geboekt en voor de dag erna een snorkeltocht naar Caño Island. De prijzen voor dit soort activiteiten liggen hier overigens enorm hoog. Sowieso geldt dat je voor een goedkope vakantie niet naar Costa Rica moet afreizen. Het gebied waar we nu zitten is volledig afgestemd op de talrijke Amerikaanse toeristen, die deze prijzen dus gewoon betalen.
De mangrovetocht was ’s middags al, waarvoor we ons om 1 uur moesten melden bij Kokopelli. We deelden de boot met een Amerikaanse familie uit Florida (merendeels Cubaanse immigranten of zo), die ons meteen in hun midden opnam. De tocht zelf was geweldig. Behalve de overweldigende vegetatie hebben we ook heel veel dieren gezien, een boa, kaaimannen, verschillende soorten apen, papegaaien, wasberen, leguanen, luiaards en nog heel veel verschillende soorten vogels. Teveel om op te noemen.
Na de mangrovetour was er nog tijd om een heerlijke duik in zee te nemen. Alsof je in een warm bad stapt, letterlijk, want het zeewater is hier maar liefst 29 graden. En de stranden zijn prachtig, zo weggeplukt uit de bountyreclame.
Na gegeten te hebben in een veel te duur op Amerikanen gericht restaurant vielen de luikjes al weer snel dicht. Het was trouwens wel opvallend te merken dat Amerikanen niet met mes en vork kunnen eten. Zelfs in een restaurant met een wat chique uitstraling doen ze dat niet. En het liefst wordt er dan zoveel mogelijk aan de vork geprikt en in één hap naar binnen gewerkt.
’s Ochtends moesten we ons al vroeg melden voor de dagtour naar snorkeleiland Caño Island. We waren met 4 duitsers en wijzelf. Een minder leuk gezelschap dan de dag ervoor. 2 Jonge duitsers die helemaal kapot waren van hun reis door Costa Rica, omdat ze in 1 ½ week deden waar wij 3 weken over doen en 2 ouderen die zich eigenlijk te goed vonden voor de rest in de boot. En vooral wilden laten horen dat ze een paar woorden Spaans konden.
De tocht naar het eiland was redelijk lang. Eerst 40 minuten door het mangrovegebied en daarna nog eens 40 minuten over open zee. Nog wel op zee enkele dolfijnen gespot en veel vliegende vissen, die soms met de boot mee leken te vliegen. Het snorkelen zelf was een verdeeld succes. Voor Ineke een tegenvaller omdat de duikbril niet te matchen was met haar gewone bril (ondanks de toezegging dat dat geen probleem zou zijn). Omdat Caño Island te boek staat als hét snorkelparadijs van Costa Rica waren mijn verwachtingen misschien te hoog. Maar Costa Rica is nog geen Bali, waar nog prachtige koraalriffen aanwezig waren. Die waren hier duidelijk niet meer. Desondanks nog wel heel veel prachtige vissen in alle kleuren en vormen. Het hoogtepunt was wel een pijlstaartrog van wel 2 meter lang die op nog geen 1 ½ meter onder me door zwom.
Op de terugweg werd ons op een geweldig strandje een heerlijke lunch aangeboden, waarna we weer door het mangrovewoud terugvoeren. Volledig uitgeteld hebben we daarna nog wat gegeten, een lekker wijntje genomen en om 9 uur was het bedtijd…
Vandaag gaan we verder in zuidelijke richting, naar Puerto Jimenez. Van daaruit kunnen we ook het beroemde park Corcovado bezoeken.