Gouden Driehoek
Door: John en Ineke
Blijf op de hoogte en volg John en Ineke
29 Januari 2019 | Thailand, Chiang Rai
Opium, drielandenpunt, boottocht, witte tempel, grens met Myanmar
Keurig om 8.50 uur ’s ochtends werden we opgewacht door onze gids en chauffeur op het station van Chiang Mai. Ruim 11 uur en 600 km hadden we in de trein doorgebracht. Vooraf had ik gelezen dat zo’n treinreis een belevenis is en dat je dat een keer meegemaakt moet hebben. Nou, ik kan iedereen geruststellen: je mist niet zo heel veel als je het niet meemaakt…. Het was prima, daar niet van, maar een belevenis vind ik wat overdreven. Allereerst word je voor vertrek aangewezen waar je ergens op het perron moet gaan staan, want het instappen moet vooral snel gebeuren. Dus we stonden keurig te wachten en stapten in. Als eerste. Ik kijk links, ik kijk rechts, lange rijen stapelbedjes aan beide kanten. Oeps, dit kan nooit eerste klas zijn, want we hadden de mazzel gehad dat te kunnen boeken. En terwijl iedereen staat te dringen om binnen te komen, de treinmedewerkers buiten staan te pushen om iedereen zo snel mogelijk binnen te krijgen, sta ik met m’n koffer in de hand te proberen om weer naar buiten te kunnen door een deur van een halve meter breed. Heel lastig… Maar uiteindelijk is het toch goed gekomen en stapten we als laatsten in, maar wel in een heel ander treinstel. 1e Klasse, gelukkig. Een cabine voor onszelf, met zelfs een wasbakje. De bedden (stapelbed) waren al uitgeklapt, we hoefden alleen nog maar een deken er overheen te leggen. De koffers pasten er net in, tenminste als wij op het bed gingen zitten. Ondertussen werd meteen al de bestelling voor het ontbijt opgenomen. En waren we al volop aan het rijden, voordat we er erg in hadden. Na ons geïnstalleerd te hebben, hebben we nog even wat gelezen, om daarna te gaan slapen. De slag om het onderste bed werd door mij gewonnen, dus Ineke mocht zich naar hogere regionen begeven. Vlak onder de airco, die toch al op noordpoolstand stond. En waar we zelf niets aan konden veranderen, alleen een beetje draaien. Kortom, het werd een redelijk koude nacht. Desondanks toch redelijk geslapen, meer gedommeld, maar het kon erger. Over het ontbijt zal ik niet veel zeggen, want dat hebben we grotendeels teruggestuurd. Koude frietjes vinden we sowieso al niets, maar ’s ochtends vroeg al helemaal niet.
En toen we dus opgehaald op het station van Chiang Mai om linea recta de Gouden Driehoek in te rijden. De gids sprak vrij gebrekkig Engels. Op z’n Thais, zullen we maar zeggen. Volgens mij kon hij zichzelf ook niet altijd even goed volgen. Vooral als het over jaartallen ging. Zoals het een goede gids betaamt wou ook hij bij bepaalde plekken de jaartallen benoemen. Nou is het lastige dat ze hier in Thailand precies 543 jaar vóór lopen op ons, althans wat betreft de jaartelling. Dus hier zitten ze al in het jaar 2562. En probeer dan maar eens precies uit te leggen wanneer welke koning de zoveelste de slag om weet ik veel wat won of verloor. De gids werd er soms zelf radeloos van als hij dat op zijn vingers probeerde om te rekenen naar onze jaartelling. Wij knikten braaf ja en amen, ook al snapten we er geen biet van. Na wat leuke plekken bezocht te hebben en een heerlijke lunch werden we op een longtailboot gezet voor een tocht van 80 km over de Mekongrivier naar de stad Chiang Rai. Heerlijk relaxed, achterover leunend in het zonnetje, genietend van het bergachtige landschap, de mensen in en aan de rivier en af en toe een stop bij een dorpje en zelfs een hot spring. Kortom, heerlijk. In Chiang Rai, op weg naar het hotel, nog even langs het monument van een of andere koning, die vereerd wordt als een god. En dat gaat hier gepaard met vooral veel offers, wierook, knielen en bidden.
De volgende dag werden we om 8.00 uur alweer opgehaald voor een tocht langs rijstvelden en leuke dorpjes naar het gebied rondom Laos, Myanmar en Thailand, de Gouden Driehoek. Deze naam heeft het te danken aan de opiumteelt en -handel in vroegere tijden. Daar hoorde natuurlijk ook een bezoek aan het opiummuseum bij. Maar daarvoor gingen we nog even langs bij een dorpje van het zogenaamde Karen-volk, beter bekend als de long-neckmensen. De verwachting was dat het een erg toeristische aangelegenheid zou zijn en gezien de grote hoeveelheid souvenirkraampjes leek het daar ook op. Maar we waren nog erg vroeg en er was nog niets te doen. Onze gids regelde het dat we ook buiten de souvenirkraampjes om rond mochten kijken, in het echte dorpje dus. Heel erg indrukwekkend. Het Karenvolk leeft nog echt op de ouderwetse manier (uitgezonderd enkele zonnepanelen en een satellietschotel...). Vrijwel alle vrouwen droegen een kolom aan ringen rond hun nek, zelfs jonge meisjes. Dus dat was niet alleen voor de toeristen. Het is een traditioneel schoonheidsideaal. Vanaf hun ongeveer 5e jaar krijgen de meisjes ringen om, iedere 3 jaar komen er 3 ringen bij. Daardoor lijkt het alsof hun nek steeds langer wordt, maar wat er in feite gebeurt is dat hun schouders, borstkas relatief inzakken. Hun nek wordt daarentegen steeds zwakker en dan is het gevaarlijk om de ringen af te doen. Deze hebben ze dus ook altijd (!) om. Ziet er niet gezond uit. Maar het was geweldig om rond te kijken in het dorpje en zodoende een glimp op te vangen van hun dagelijkse leven. Gelukkig hield de lens van de camera het nog....
Verder hebben we onderweg nog ergens wat oude ruïnetempels bezocht en vervolgens langs de grens met Myanmar naar het plaatsje Mae Sai voor de lunch, met uitzicht op de grensovergang. Inmiddels is dit plaatsje vooral een toeristenplek geworden, met veel souvenirwinkels e.d. Maar leuk om een keer gezien te hebben.
Spectaculairder was de witte tempel van Chiang Rai, onze volgende stop. Deze tempel is pas in 1997 (onze jaartelling) ontworpen door een heel beroemde Thaise kunstenaar, ene Chalermchai Kositpipat, wie kent hem niet. En inderdaad, helemaal spierwit, als symbool voor de reinheid van Boeddha. Wij vonden de tempel spectaculair mooi, met veel hedendaagse symboliek verweven met de Boeddhistische cultuur. En toen onze gids de grote kunstenaar in levende lijve zelf ontwaarde kon hij het natuurlijk niet nalaten om te regelen dat wij met de meester zelf op de foto gingen. Volgens mij was de gids daar trotser op dan wij dat waren….
Na nog een redelijk lange reis terug naar Chiang Mai werden we ’s avonds keurig gedropt voor ons nieuwe onderkomen in deze stad. Hier zullen we 3 nachten en 2 dagen verblijven. Zonder gids….
Keurig om 8.50 uur ’s ochtends werden we opgewacht door onze gids en chauffeur op het station van Chiang Mai. Ruim 11 uur en 600 km hadden we in de trein doorgebracht. Vooraf had ik gelezen dat zo’n treinreis een belevenis is en dat je dat een keer meegemaakt moet hebben. Nou, ik kan iedereen geruststellen: je mist niet zo heel veel als je het niet meemaakt…. Het was prima, daar niet van, maar een belevenis vind ik wat overdreven. Allereerst word je voor vertrek aangewezen waar je ergens op het perron moet gaan staan, want het instappen moet vooral snel gebeuren. Dus we stonden keurig te wachten en stapten in. Als eerste. Ik kijk links, ik kijk rechts, lange rijen stapelbedjes aan beide kanten. Oeps, dit kan nooit eerste klas zijn, want we hadden de mazzel gehad dat te kunnen boeken. En terwijl iedereen staat te dringen om binnen te komen, de treinmedewerkers buiten staan te pushen om iedereen zo snel mogelijk binnen te krijgen, sta ik met m’n koffer in de hand te proberen om weer naar buiten te kunnen door een deur van een halve meter breed. Heel lastig… Maar uiteindelijk is het toch goed gekomen en stapten we als laatsten in, maar wel in een heel ander treinstel. 1e Klasse, gelukkig. Een cabine voor onszelf, met zelfs een wasbakje. De bedden (stapelbed) waren al uitgeklapt, we hoefden alleen nog maar een deken er overheen te leggen. De koffers pasten er net in, tenminste als wij op het bed gingen zitten. Ondertussen werd meteen al de bestelling voor het ontbijt opgenomen. En waren we al volop aan het rijden, voordat we er erg in hadden. Na ons geïnstalleerd te hebben, hebben we nog even wat gelezen, om daarna te gaan slapen. De slag om het onderste bed werd door mij gewonnen, dus Ineke mocht zich naar hogere regionen begeven. Vlak onder de airco, die toch al op noordpoolstand stond. En waar we zelf niets aan konden veranderen, alleen een beetje draaien. Kortom, het werd een redelijk koude nacht. Desondanks toch redelijk geslapen, meer gedommeld, maar het kon erger. Over het ontbijt zal ik niet veel zeggen, want dat hebben we grotendeels teruggestuurd. Koude frietjes vinden we sowieso al niets, maar ’s ochtends vroeg al helemaal niet.
En toen we dus opgehaald op het station van Chiang Mai om linea recta de Gouden Driehoek in te rijden. De gids sprak vrij gebrekkig Engels. Op z’n Thais, zullen we maar zeggen. Volgens mij kon hij zichzelf ook niet altijd even goed volgen. Vooral als het over jaartallen ging. Zoals het een goede gids betaamt wou ook hij bij bepaalde plekken de jaartallen benoemen. Nou is het lastige dat ze hier in Thailand precies 543 jaar vóór lopen op ons, althans wat betreft de jaartelling. Dus hier zitten ze al in het jaar 2562. En probeer dan maar eens precies uit te leggen wanneer welke koning de zoveelste de slag om weet ik veel wat won of verloor. De gids werd er soms zelf radeloos van als hij dat op zijn vingers probeerde om te rekenen naar onze jaartelling. Wij knikten braaf ja en amen, ook al snapten we er geen biet van. Na wat leuke plekken bezocht te hebben en een heerlijke lunch werden we op een longtailboot gezet voor een tocht van 80 km over de Mekongrivier naar de stad Chiang Rai. Heerlijk relaxed, achterover leunend in het zonnetje, genietend van het bergachtige landschap, de mensen in en aan de rivier en af en toe een stop bij een dorpje en zelfs een hot spring. Kortom, heerlijk. In Chiang Rai, op weg naar het hotel, nog even langs het monument van een of andere koning, die vereerd wordt als een god. En dat gaat hier gepaard met vooral veel offers, wierook, knielen en bidden.
De volgende dag werden we om 8.00 uur alweer opgehaald voor een tocht langs rijstvelden en leuke dorpjes naar het gebied rondom Laos, Myanmar en Thailand, de Gouden Driehoek. Deze naam heeft het te danken aan de opiumteelt en -handel in vroegere tijden. Daar hoorde natuurlijk ook een bezoek aan het opiummuseum bij. Maar daarvoor gingen we nog even langs bij een dorpje van het zogenaamde Karen-volk, beter bekend als de long-neckmensen. De verwachting was dat het een erg toeristische aangelegenheid zou zijn en gezien de grote hoeveelheid souvenirkraampjes leek het daar ook op. Maar we waren nog erg vroeg en er was nog niets te doen. Onze gids regelde het dat we ook buiten de souvenirkraampjes om rond mochten kijken, in het echte dorpje dus. Heel erg indrukwekkend. Het Karenvolk leeft nog echt op de ouderwetse manier (uitgezonderd enkele zonnepanelen en een satellietschotel...). Vrijwel alle vrouwen droegen een kolom aan ringen rond hun nek, zelfs jonge meisjes. Dus dat was niet alleen voor de toeristen. Het is een traditioneel schoonheidsideaal. Vanaf hun ongeveer 5e jaar krijgen de meisjes ringen om, iedere 3 jaar komen er 3 ringen bij. Daardoor lijkt het alsof hun nek steeds langer wordt, maar wat er in feite gebeurt is dat hun schouders, borstkas relatief inzakken. Hun nek wordt daarentegen steeds zwakker en dan is het gevaarlijk om de ringen af te doen. Deze hebben ze dus ook altijd (!) om. Ziet er niet gezond uit. Maar het was geweldig om rond te kijken in het dorpje en zodoende een glimp op te vangen van hun dagelijkse leven. Gelukkig hield de lens van de camera het nog....
Verder hebben we onderweg nog ergens wat oude ruïnetempels bezocht en vervolgens langs de grens met Myanmar naar het plaatsje Mae Sai voor de lunch, met uitzicht op de grensovergang. Inmiddels is dit plaatsje vooral een toeristenplek geworden, met veel souvenirwinkels e.d. Maar leuk om een keer gezien te hebben.
Spectaculairder was de witte tempel van Chiang Rai, onze volgende stop. Deze tempel is pas in 1997 (onze jaartelling) ontworpen door een heel beroemde Thaise kunstenaar, ene Chalermchai Kositpipat, wie kent hem niet. En inderdaad, helemaal spierwit, als symbool voor de reinheid van Boeddha. Wij vonden de tempel spectaculair mooi, met veel hedendaagse symboliek verweven met de Boeddhistische cultuur. En toen onze gids de grote kunstenaar in levende lijve zelf ontwaarde kon hij het natuurlijk niet nalaten om te regelen dat wij met de meester zelf op de foto gingen. Volgens mij was de gids daar trotser op dan wij dat waren….
Na nog een redelijk lange reis terug naar Chiang Mai werden we ’s avonds keurig gedropt voor ons nieuwe onderkomen in deze stad. Hier zullen we 3 nachten en 2 dagen verblijven. Zonder gids….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
