Ayatthuya

Tempelruïnes, links fietsen, bijzondere avondmarkt en tegenslag….

Links fietsen is op zichzelf niet zo moeilijk, het is even wennen, maar dan gaat het ook wel. Tenminste als je niet vergeet dat je links moet fietsen. En dat gebeurde zo af en toe nog wel eens. Gelukkig wordt er hier niet al te roekeloos gereden. We konden de fietsen lenen bij het hotel. Om in het centrum te komen moest je nog wel eerst wat hindernissen overwinnen. Om te beginnen de spoorrails bij het station. Hier is het de gewoonte om gewoon over de rails te lopen. Je moet de fiets er dan wel zo’n beetje overheen tillen en weer op het perron tillen, maar zo gaat dat hier nu eenmaal. De trein waarvoor we stonden te wachten, alvorens over te steken, stopte keurig een meter of 2 voor de “oversteekplaats”. De machinist wenkte vriendelijk dat we door konden lopen. Vervolgens fiets je het station door richting een pontje. Nou ja, pontje, een sloep die mensen naar de andere kant bracht van de rivier voor slechts 5 baht (ca. 13 cent). Gelukkig kon voor 5 baht extra de fiets ook mee. Maar dan moest je hem wel zelf in het bootje tillen. Maar ook dat lukte allemaal. Om vervolgens het linkse verkeer te trotseren en een bezoek te brengen aan de tempels van Ayutthaya. Ooit was deze stad de hoofdstad van Siam. Maar veroverd door de Birmezen, die de tempels voor een groot deel verwoest hebben en in brand gestoken. Alle Boeddhabeelden (en dat waren er een heleboel) zijn allemaal op vakkundige wijze onthoofd. Gelukkig zijn er nog een heleboel restanten over, die een goeie indruk geven van de pracht en praal en de grootsheid van deze tempels. Het gebied waarin deze tempels te vinden zijn is groot (dus de fiets kwam goed van pas) en wordt het Historical Park genoemd. Het was ook echt een park, waar je heerlijk door heen kon wandelen en af en toe lekker in de schaduw van een boom kon gaan zitten kijken. Eén Boeddhahoofd was er nog wel en wel op een heel bijzondere plek. Het staat helemaal ingeklemd tussen de wortels, boven de grond, van een dikke boom. Het verhaal gaat dat dieven, die het hoofd probeerden te stelen het te zwaar vonden en bij een boom neergezet hebben. Daar is het nooit meer opgehaald en de wortels zijn er helemaal omheen gegroeid, maar zodanig dat het gezicht helemaal vrij is gebleven. Het zal duidelijk zijn dat dit voor de Thai een heel bijzondere betekenis heeft.
Na al deze tempels was er nog tijd over om lekker rustig rond te fietsen door de rustigere delen van Ayutthaya, door straatjes waar je anders als toerist niet zo gauw komt. In verschillende klongs (beken, kanalen door de wijken) hebben we varanen gezien, soms wel een paar meter groot. Opvallend zijn nog steeds de grote verschillen die we zien tussen de huizen en de leefwijze van de mensen. Sommige huizen zijn keurig netjes en prima bijgehouden, andere huizen zijn letterlijk gewoon krotten. Bij terugkomst in het hotel kregen we de tip van de receptionist om de avondmarkt te bezoeken. Deze staat nergens vermeld in toeristische folders en is alleen in het weekend. Het bleek een gouden tip te zijn. De markt was zo leuk dat we er wel 4 keer overheen gewandeld zijn. We hebben onze ogen uitgekeken. Iedere kraam had wel wat anders en alles was voor ons even bijzonder. Er was natuurlijk vooral veel wat met eten te maken had. We hebben dan ook op verschillende plekken onze avondmaaltijd bij elkaar gescharreld en echt heerlijk gegeten. Het streetfood hier is geweldig en het wordt ter plekke klaargemaakt. Je ziet dus ook meteen of het hygiënisch is of niet. Tot nu toe zijn we allebei gezond gebleven en dat is in het verleden wel eens anders geweest.
De volgende dag zouden we om 8 uur ’s avonds opgehaald worden voor de nachttrein naar Chiang Mai. Dus we besloten een leuke route uit te zoeken om te fietsen, net buiten de stad. Eerst nog even geld wisselen bij een wisselkantoorte (dat kan hier ook gewoon in het weekend), want gisteren waren we net 4 minuten te laat bij de bank. Nog een uur lang bij een veelbezochte tempel op een bankje zitten kijken naar alle Thai die daar kwamen offeren en bidden. Een heel bijzonder schouwspel.
Nadat we weer eenmaal op weg waren met de fiets ging het mis…. Ik weet niet hoe het precies kwam, maar plotseling maakte ik een flinke smak. Ik kon me nog een klein beetje opvangen, maar wat lichte schaafwonden waren er wel. En wat nog het ergste was, Ineke kwam aanlopen met een stuk van de lens van mijn camera… Achter de zonnekap finaal afgebroken. Het lensglas zelf was niet beschadigd. En meteen kwamen er mensen aanlopen om te helpen. Het was vlak voor een restaurantje gebeurd. Ik werd meteen mee naar binnen genomen en kreeg meteen alle zorg die ze konden bieden. Ondertussen begonnen mijn pols en onderarm flink dik te worden. Maar het gekke was dat ik, behalve de lichte schaafwonden, geen pijn voelde. Ik kon ook gewoon alles bewegen. Nadat ik me opgefrist had en terwijl we nog wat van de schrik zaten te bekomen, kwam de eigenaar met een potje zalf. Het had het meeste weg van tijgerbalsem, maar dan groen. Hij smeerde dat uit over de zwellingen. Nu, 2 dagen later, is de zwelling er nog wel, maar ik voel geen pijn of hinder bij bewegingen, tenzij ik er heel veel druk op zet. Dus dat doe ik dan maar niet…
En de camera, toch wel een gevoelig onderwerp voor mij. Het was al snel duidelijk dat er echt iets afgebroken was. Ineke kwam op het lumineuze idee om het misschien te lijmen met secondelijm. Maar hoe kom je hier in godsnaam aan secondelijm. De redding in deze was de “7-eleven”. Op iedere hoek van iedere straat vind je een 7-eleven. En daar tussenin ook nog een paar. Het is een keten van vrij kleine winkeltjes waar je alles kunt krijgen. En bij de eerste de beste was het meteen raak. Meteen voor in de schappen, secondelijm, net zoals bij ons. Dus na thuiskomst was het wat knutselen met de lens en het lijkt te werken, tot nu toe. Hopelijk blijft het stand houden, anders wordt het weer opnieuw lijmen. Voor nu waren we in ieder geval klaar voor onze treinreis van 11 uur lang naar Chiang Mai.