Jarig, zwavel, theeplantage en Angklun

Bidden helpt. Althans volgens onze chauffeur. Hij had ons gisteren verteld dat in Bandung altijd de zon schijnt. Toen het dus begon te regenen en niet meer op leek te houden heeft hij Allah aangeroepen om een handje te helpen. En zie, vanochtend (en de rest van de dag) was het stralend weer! Of het was vanwege mijn verjaardag, maar prettig was het wel. Bedankt iedereen voor de felicitaties. Ik zal er een extra biertje op drinken.
De dag begon met een tochtje (met chauffeur en gids) naar een nog actieve vulkaan (na een prima ontbijt overigens). We moesten onderweg nog wel in een supermarktje sunblock kopen, want dat hadden we in het hotel laten liggen. ’n Actieve vulkaan is een toeristische attractie, zolang die tenminste niet al te actief is. Deze beperkte zich tot het verspreiden van een rotte eierenlucht, die me deed denken aan scheikundelessen in een ver verleden. En een heleboel stoom wat her en der uit de krater opsteeg. Alles bij elkaar wel een spectaculair beeld. De verkopers waren wat minder prettig. Ze kennen allemaal allerlei Nederlandse woorden, behalve het woord “Nee!!” Maar goed, dat schijnt er allemaal bij te horen.
Daarna waren we in de gelegenheid om met een local guide een afdaling te maken naar de heetwaterbronnen, ongeveer 300 meter lager. Een behoorlijk inspannende tocht, maar ontzettend de moeite waard. Wel bijzonder trouwens dat onze gids meeliep. Hij blijkt dus opdracht te hebben om de hele dag bij zijn klanten te blijven. Overigens een heel prettig iemand, die ons veel verteld heeft over alles. Halverwege de tocht werden we plotseling geattendeerd op enkele gibbons, hoog in de bomen. 3 Prachtige apen, waarvan één kleintje. In de dierentuin heb ik ze wel eens gezien, maar het is toch echt even anders als je ze in het wild ziet. Al gauw stonden er andere mensen bij ons. Die vonden het overigens interessanter om met Ineke op de foto te mogen dan naar de gibbons te kijken.
Verder afdalend kwamen we al gauw bij de heetwaterbronnen. Liefhebbers konden een eitje koken, zo heet was het. De hete stoom maakte dat je je in een Turks stoombad waande. Het water borrelde. Overal waren kleurige zwavelafzettingen te zien. Erg mooi allemaal. En erg heet daar….
Onze volgende stop was bij een theefabriek. Het hele productieproces kregen we te zien. Er werd vanalles over verteld door een gids. We weten nog steeds niet wat die nou vertelde (het was als Engels bedoeld) en of het nou een man of een vrouw was. Maar dat maakte de fabriek niet minder interessant. Bizar is het wel dat de thee in de fabriek al ingedeeld wordt in twee klassen: 1e klas thee (Pickwick), die allemaal naar het buitenland geëxporteerd wordt en 2e klas thee, die voor de Indonesiërs zelf is. Uiteraard moesten we deze excursie beëindigen met het drinken van een kop thee.
Vervolgens was het al ruim lunchtijd. Onze gids had een geweldige lunch geregeld in een prachtig restaurant. Vis, kip, verschillende soorten groenten, rijst, salade, en nog een aantal dingen waarvan ik de naam echt niet weet. Het was in ieder geval heerlijk. En tot slot werd er nog een gebakje gebracht met twee kaarsjes en werd er door Ineke, de gids, de serveerster en een naburige tafel met allemaal moslimdames uitbundig Happy Birthday gezongen. Mijn dag kon niet meer stuk…
Het was al een heleboel allemaal, maar de gids had nog een verrassing in petto. We gingen naar een zogenaamde Angklunschool. Een school waar kinderen leren de Angklun, een muziekinstrument, te bespelen. Er werd een complete bijna 2 uur durende show gegeven, met Wajangpoppen, dans en veel muziek. Ook waren er veel kleine kinderen bij betrokken, vanaf een jaar of 4. En waar ik al een beetje bevreesd voor was, gebeurde ook: ook hier kwam het Happy Birthday aan de orde. Gelukkig waren er meer jarigen in het publiek, dus ik hoefde niet alleen naar voren… Aangezien het een interactieve show was, moest ook het publiek de Angklun bespelen. Verbazingwekkend hoe snel het lukte om met z’n allen een acceptabel geluid voort te brengen.
Door al deze indrukken hadden we de pijp inmiddels goed leeg. Het was erg veel allemaal, maar allemaal even leuk en boeiend.
Inmiddels is het hier al weer iets over achten. Ineke ligt al op bed. We moeten er morgenochtend om 5 uur uit. Onze trein vertrekt om 7 uur voor een, naar men zegt, schitterende reis naar Yogyakarta. Ik ben nog even naar de lounge gegaan om dit stukje te schrijven en vooral ook om nog een heerlijk koud biertje (Heineken) te drinken. Zojuist begon er een band te spelen. En raad eens waar ze mee begonnen…..