Treinreis, rijstvelden en tochtje met de becak

’n Vroege start vandaag. Om 5 uur werden we volgens afspraak wakker gebeld door de hotelreceptie, om half 6 werd het ontbijt in onze kamer afgeleverd en om 6 uur stond de taxi voor de deur. Tot nog toe loopt het allemaal perfect.
Om 7 uur vertrok de trein. Verbazingwekkend om te zien hoe dicht de mensen aan het spoor wonen. Met name in de krottenwijken, want dat zijn het echt, zit er maximaal 2 meter tussen het spoor en de huisjes. En daar tussendoor zitten mensen gehurkt naar de trein te kijken, lopen kinderen te spelen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Buiten de steden ziet het er wat dat betreft wat beter uit. De huizen zijn beter en een stuk verder van het spoor vandaan. Java is erg dicht bevolkt. Van de 150 miljoen inwoners van Indonesië woont 70 % op Java. En dat heeft alles te maken met het feit dat op Java de regering is gevestigd en daar alle voorzieningen het eerst worden doorgevoerd. En dat heeft natuurlijk een aanzuigende werking op de rest van Indonesië. Met als gevolg dat er ook veel naar Java komen, zonder dat ze ook maar iets hebben. En aangezien ’n vergunning om een winkeltje te beginnen hier niet nodig is, doet iedereen dat dan ook maar. Met als gevolg de talloze kraampjes, bakfietsen, karretjes met fruit, etenswaren, rommeltjes enz. Het eten aan zo’n kraampje wordt de toeristen sterk afgeraden omdat het niet hygiënisch is. De bevolking zelf maakt er gretig gebruik van, omdat het vaak goedkoper is dan zelf eten bereiden, volgens onze gids.
De treinreis bood gelukkig ook nog andere beelden, namelijk de spectaculair mooie rijstvelden. En die zijn er hier heel erg veel. Soms onmetelijke vlaktes helemaal verdeeld in kleine rijstveldjes, soms prachtige terrassen met rijstplanten in alle mogelijke groeistadia. Her en der werd er druk gewerkt op de velden. Letterlijk tot de knieën in de modder in de brandende zon. Geen pretje, lijkt me.
Op de verschillende stations kwamen de verkopers meteen met al hun waren langs de trein lopen en poogden potentiële klanten te lokken. Ik heb er wel een goede kaart van Java en Bali kunnen scoren voor 2 euro.
Iets over tweeën kwamen we in Yogyakarta aan, een studentenstad met zo’n 600.000 inwoners, relatief klein dus. Nog voordat de trein goed en wel stil stond werden onze koffers al uit de bagagerekken getild en voor ons naar de uitgang gesjouwd, waar we al werden opgewacht door iemand van het volgende hotel. Toch wel erg prettig als het allemaal zo goed geregeld is….
We zijn beland in een heerlijk hotel, met een prachtige tuin en daarin een zwembad, waar we maar gelijk ingedoken zijn. ’s Avonds hebben we ons met een becak, bij ons beter bekend als een riksja, laten vervoeren naar de hoofdstraat van Yogya. We hadden al gehoord dat je altijd moet afdingen en zo, dus uiteindelijk kwamen we overeen dat de goeie man ons voor 20.000 rp daar naar toe zou fietsen. Dat was dus ongeveer 20 minuten grotendeels bergop fietsen, met zo’n 150 kilo voorop. Ik doe het hem niet na. Je voelt je overigens wel heel erg kwetsbaar in zo’n ding, want de hectiek van het verkeer is niet veel anders dan in de andere plaatsen. De vervoersmiddelen zijn wel heel divers: heel veel brommers en motors, veel auto’s, becaks, maar ook paard en wagen. De becaks en paard en wagen zijn overigens voor de lokale bevolking veelgebruikte transportmiddelen. In het begin dachten we dat die vooral voor de toeristen bedoeld waren, maar het zijn vrijwel uitsluitend de mensen van hier die er gebruik van maken.
Bijzonder was wel dat onze fietser bij onze eindbestemming aanbood om te blijven wachten op ons, om ons daarna weer terug te brengen. Hij hoefde zelfs nog geen geld te hebben. Wat een vertrouwen…. Toen we een paar uur later terugkwamen, stond hij inderdaad nog geduldig te wachten. Gelukkig voor hem kon hij nu grotendeels bergaf fietsen…..