Stoepa’s, veel filosofie en harmonieuze Belgen

“He man, you remember, my name is Eddy”. Eén van de vele verkooptrucs die gehanteerd worden door de verkopers bij de Borobudur. Op de heenweg stellen ze zich voor en als je dan weer terugkomt, ben je plots de grootste vrienden met hen. Totdat je wel héél duidelijk bent met je “No!”
Maar dat mocht de pret niet drukken. Wat overigens wel bijna gebeurde in de vroege ochtend toen we (keurig op tijd, dat wel) rechtstreeks naar de Borobudur werden gereden. Maar dat was niet de bedoeling; de laatste 15 kilometer zouden we fietsen en dat was iets waar we ons best op verheugd hadden. Maar de chauffeur wist nergens van. Na wat telefoontjes en collegiaal overleg bleek het toch geregeld te zijn. Dus werden we weer een stukje teruggebracht en afgeleverd bij een jong Belgisch echtpaar die een hotelletje met fietsverhuur waren begonnen. Prachtig gelegen tussen de rijstvelden. Bij het concept hoorde Jamal, een soort van Indonesische hippie, die ons vergezelde als gids op onze fietstocht. Behalve veel vertellen was hij ook druk met zijn fietsbel en roepen naar iedereen die hij kende, en dat waren er heel veel. Allereerst ging de route naar de Borobudur. Hier mochten we optrekken met een “Nederlands”talige gids. Hij wist in ieder geval veel te vertellen over alle filosofische symboliek die er schuil gaat in de bouw van dit wereldwonder. Het bouwwerk is op zichzelf al bijzonder indrukwekkend, maar de geschiedenis ervan maakt het nog meer bijzonder. De details zal ik iedereen hier besparen, maar het is de moeite waard om je er in te verdiepen. Feit is wel dat ook hier weer blijkt dat alle religies niet zoveel van elkaar verschillen.
Behalve de Borobudur fungeerden ook wijzelf weer als bezienswaardigheid. Wij zijn minstens even vaak gefotografeerd. Ben benieuwd op hoeveel plaatsen bij het bekijken van de foto’s nu gezegd wordt: “Kijk, hier sta ik met mijn blanke vrienden”. Er waren overigens ook opvallend weinig blanke mensen.
Na de Borobudur konden we onze fietstocht vervolgen door prachtige Javaanse dorpjes, waar mensen naar ons zwaaiden en riepen, en tussen de vele rijstvelden. Jamal was in een prima stemming en fabriceerde uit een paar palmbladeren een alleraardigst vogeltje op wieltjes voor Ineke. Na een bezoek aan een pottenbakkerijtje wachtte ons aan het eind van de rit een overheerlijke Indische maaltijd, onderdeel van het Belgisch concept. Stel je voor: met z’n tweetjes aan een heerlijk gedekte tafel aan de rand van prachtige rijstvelden met her en der wuivende palmbomen en bananenbomen. Kan slechter, niet dan…. De Belgische eigenaresse vertelde graag en enthousiast over de harmonie die ze hier gevonden had in het leven. Wij konden het wel snappen.
Morgen vervolgen we onze weg naar Solo. We gaan dan beginnen aan het “primitievere” deel van onze reis. We overnachten in een cottage hoog in de bergen en daarna op de kraterrand van de Bromovulkaan. Ik verwacht dat daar weinig mogelijkheden voor internet zijn, dus mogelijk zal iedereen die dit wil volgen even geduld moeten hebben alvorens het weer zichtbaar is wat ik geschreven heb. Maar geschreven en geplaatst wordt het wel, om maar zo min mogelijk te vergeten wat we hier allemaal aan indrukken opdoen.