Prambanan, erotische tempel en sleetje rijden

Keurig op tijd werden we gewekt en een uurtje later opgehaald voor onze volgende etappe. Het einddoel was een cottage, in de bergen bij Sukuh. Maar voordat we zover waren stond er nog een bezoek aan een andere grote tempel, nl. de hindoeïstische Prambanan (de Borobudur is boeddhistisch). De Prambanan behoort weliswaar niet tot de zeven wereldwonderen, maar is niet minder indrukwekkend. Door de vele aardbevingen is een groot deel overigens niet toegankelijk, maar er wordt driftig gepuzzeld om een en ander weer in elkaar te zetten. De Prambanan bestaat feitelijk uit honderden kleine tempeltjes en een paar hele grote. Uiteraard zijn ook hier talloze reliëfs aanwezig die een lang verhaal vertellen over goed en kwaad en andere (on)deugden van de mens. Ook hier weer veel overeenkomsten met andere religies. Na de verkopers getrotseerd te hebben op weg naar de uitgang konden we onze weg vervolgen naar Solo (vroeger Surakarta). Ondanks het feit dat we de grote steden achter ons hebben gelaten blijft het druk en hectisch in het verkeer. Bij een stoplicht zagen we een jongeman met iets wat in eerste instantie op een marionet leek. Het bleek echter een aangeklede aap te zijn met een masker van een kind op zijn gezicht, die op commando een dansje maakte voor de wachtende automobilisten. Bizar….
In Solo hebben we een bezoekje gebracht aan de “antiek”markt; zat redelijk wat modern antiek bij. Ineke heeft hier nog wel een batik shawl kunnen scoren. Onderhandelen daarbij is echt nodig. Eerste vraagprijs: 100.000 rp. Het beste kun je dan gelijk demonstratief omdraaien, de prijs keldert gelijk. Uiteindelijk kwamen we uit op 40.000 rp, wat waarschijnlijk nog goed betaald is.
Langzaamaan vervolgde onze weg zich naar steeds hogere gebieden. Donkere wolken pakten zich al weer samen en een tropische bui kondigde zich aan. Maar voordat die losbarstte konden we een bezoek brengen aan de erotische tempel Candi Sukuh. Het erotische zit hem vooral in de reliëfs (althans wat er nog van over is), die aan duidelijkheid niets te wensen overlieten. We gingen er overigens niet erg opgewonden vandaan. Maar voor 80 cent entree mag je natuurlijk ook niet teveel verwachten. Onze cottage ligt er slechts een paar honderd meter vandaan, dus als het nodig is kunnen we nog altijd even terug.
De cottage is weliswaar primitief, maar ligt in een paradijsje, met een geweldig uitzicht over de vlakte van Solo. Jammer, dat het zo zwaar bewolkt was. De Indonesische, Amsterdamse eigenaar heette ons persoonlijk welkom.
Morgenochtend starten we de dag met een ongeveer 2 uur durende wandeling naar een waterval. De bagage wordt opgepikt bij de cottage, wij bij de waterval. Alleen wist onze chauffeur dat nog niet…. Hij begon moeilijk te kijken en heel hard te lachen toen we hem onze plannen (volgens programma) vertelden. Toen hij het aan de locals vertelde, begonnen die ook al te lachen. Volgens hen was het niet mogelijk zelf de weg te vinden zonder ’n lokale gids. Dus die regelde hij voor ons, voor maar liefst 150.000 rp, een kapitaal. Abdullah, de Amsterdamse eigenaar, wist ons echter te vertellen dat het een heel makkelijke route is. Dus via de chauffeur wilden we de gids afzeggen. Maar deze mevrouw was het daar niet mee eens, want deal is deal en we moesten en zouden betalen. Ik heb aangeboden om haar zo een kleiner bedrag te geven. Na veel moeilijkdoenerij wou ze wel akkoord gaan voor 100.000 rp, maar dat vond ik al te gortig. Ik heb 50.000 geboden. Daar was ze het uiteraard niet mee eens. Ik heb toen aangegeven dat het of 50.000 was of 150.000, maar dan moest ze wel meelopen (en voor haar weer 2 uur teruglopen). Ze ging toen toch maar overstag. Overigens evengoed erg makkelijk verdiend voor haar…
De tropische bui liet nog even op zich wachten, waardoor wij de mogelijkheid hadden om even een ommetje te maken. Op dat kleine stukje werden we al door de bewoners van het straatje hartelijk begroet en toegewuifd. Enkele kinderen kwamen al “sleetje rijdend” op een bananenblad de heuvel afzetten. Sneeuw is dus helemaal niet nodig, alleen een klein beetje inventiviteit. Na even bij ons te hebben staan giechelen, lieten ze ons hun complete Engelse vocabulaire horen: “Mr. , money please”. Dus ik viste een briefje van 2000 rp uit mijn broekzak, wat in hun ogen een beetje aan de lage kant was. Maar uiteindelijk konden ze nog wel “thank you” zeggen.
Later barstte de tropische bui alsnog los, maar toen zaten wij al in het restaurant aan een heerlijke Indische maaltijd.