Waterval en auto inlevere

Dag 17 en 18 - zaterdag 20 en zondag 21 januari

Bewolkt, zwaar bewolkt. De tafelberg, El Yunque, was ook nu niet zichtbaar. Maar gelukkig zagen we aan de horizon wel wat lichtpuntjes. Helaas bleek dat vooral wishfull thinking te zijn, want na het ontbijt begon het alweer te regenen. In de hoop dat het toch nog wat beter zou
worden zetten we koers naar de Yumuri-kloof om te kijken of we vandaag wel het beloofde boottochtje door de canyon zouden kunnen maken. Maar onderweg veranderde de regenbui in een tropische stortbui. De wegen in het stadje veranderden in snel stromende riviertjes, de enorme kuilen in de weg maakten dat voetgangers een enorme (modder)douche over zich heen kregen als er een bus of vrachtauto passeerden. Veel mensen drongen samen onder afdakjes om een droog plekje te vinden, anderen gingen onverstoorbaar verder in de regen. Het was in ieder geval niet koud. We hadden wel al snel in de gaten dat ons boottochtje vandaag ook niets zou worden. Wat dan te doen...? We besloten om rechtsomkeer te maken en vast de route voor morgen te gaan verkennen. En dan konden we onderweg, als het weer het zou toelaten, nog op verschillende plekken wat stops maken. Weer een keer door het stadje, wat inmiddels veranderd was in een grote modderpoel. Het eerste stuk richting Moa, de weg die we wilden nemen naar onze volgende bestemming, verliep heel redelijk. Totdat we bij Rio Toa aankwamen, een km of 10 verderop. We hadden wel al gehoord dat dit een kritiek punt op de route zou kunnen zijn. En dat was het ook. De weg hield namelijk gewoon op.... Waarschijnlijk ging die wel ergens door, maar dat was dan onder water. Over de gehele breedte van de rivier, een paar honderd meter, was de weg veranderd in een wild stromende waterval. Aan de overkant stonden wat auto's en mensen te wachten. De stroming was veel te sterk om er met een gewone auto doorheen te kunnen. Een bus (vrachtauto omgebouwd tot "bus") ging er wel
doorheen. Een jongeman rende achter de bus aan, hij wou ook nog mee. Maar de chauffeur hoorde hem niet of wilde niet stoppen. De jongen kon zich nog net achterkant van de vrachtauto vastgrijpen, viel er weer bijna af, sleurde door het water, maar kon zich weer optrekken. Hij raakte wel zijn slippers kwijt. En haalde de overkant. Even later werden andere mensen in de laadbak van een bulldozer overgezet, die aan een ketting een jeep voorttrok. Kortom, spannende taferelen. Het weer was inmiddels opgeklaard en de rest van de middag hebben we doorgebracht met het maken van tussenstops en wat sjouwen over het strand. We waren keurig rond borreltijd terug in het stadje voor onze cuba libre...
De volgende ochtend er vroeg uit. We wilden uiterlijk 8 uur wegrijden, omdat we de auto om 4 uur moesten inleveren. We moesten immers een afstand overbruggen van 365 km in plaats van de 240 km waar we vanuit gegaan waren. En 120 km omrijden kan hier al gauw 2 tot 3 uur verschil maken. Maar de reis verliep zeer voorspoedig. De laatste tientallen kilometers werden we nog zwaar op de proef gesteld door misschien wel het allerslechtste stuk weg wat we gehad hebben deze reis. Maar de auto heeft het gehouden en om kwart over 3 's middags konden we hem ongeschonden inleveren. Ruim 2000 km gereden door Cuba over meestal erbarmelijk slechte wegen, zonder ook maar één keer pech te hebben. Niet eens een lekke band, wat als zeer bijzonder beschouwd
mag worden....